Ja, er zijn parallellen tussen E.T, The Extra-Terrestrial en The BFG. Of je die moet trekken, is natuurlijk de vraag. Beide films zijn geregisseerd door Steven Spielberg en geschreven door Melissa Mathison. Mathison overleed in november vorig jaar aan kanker, en heeft de film dus nooit kunnen zien. Van 1983 tot 2004 was ze getrouwd met Harrison Ford, en die heeft een (onherkenbare) cameo in de special edition van E.T.. Edoch dit terzijde. Zowel E.T. als The BFG handelen over de vriendschap tussen een kind en een niet-menselijk figuur die op twee uur tijd de harten van het publiek weet te veroveren. Of dat toch zou moeten doen. En Roald Dahls boek The BFG stamt net als E.T. uit 1982. Moet er nog zand zijn, denk je dan. Niet noodzakelijk, maar misschien nog een parallelfeitje om de eerste paragraaf af te sluiten: beide titels zijn afkortingen.

Eigenlijk is er maar één zaak die een echte vergelijking tussen de twee films – voor zover die er moet zijn – in de weg staat, en dat is de tijdsgeest. Wat in 1982 nog mysterieus en nieuw was, is dat vierendertig jaar later niet meer. Waar E.T. nog een wonder van kunst- en vliegwerk was (animatronica gecombineerd met mensen in poppen), is deze grote vriendelijke reus een combinatie van motion capturing en CGI. En zelfs al is die combo zoals hier van Oscarwaardig niveau, toch wekt het allemaal minder verbazing op dan de vierendertig jaar oude poppenwinkel. Wat niet noodzakelijk een verwijt is aan het adres van Spielberg, en ook geen nostalgische lansbrekerij voor de goede oude tijd. Eerder een vaststelling dat er een hemelsgroot verschil is tussen de cinema van 1982 en 2016. En dat – in deze tweekamp alvast – het pleit moeiteloos wordt gewonnen door E.T. dat het als klein Reece’s Pieces-vretend opdondertje haalt van de uit de kluiten gewassen flapoorreus.

Dus ja, Spielberg heeft nog eens een ‘kinderfilm’ gemaakt. Waarom? Omdat hij dat kan en omdat hij er waarschijnlijk zin in had tussen het schitterende koudeoorlogsdrama Bridge of Spies en de in de steigers staande sciencefictionthriller Ready Player One in. Eigenlijk mogen we daar best blij om zijn. The BFG neemt weliswaar geen ereplaats in binnen zijn oeuvre, toch is dit een mooie film die zich met een kleine traan in de ooghoeken laat aanraden aan alleenstaanden, kinderloze koppels, een kind is genoeg-constellaties, twee ook-combinaties en kroostrijke gezinnen. Aan zo’n beetje iedereen dus.

Omdat dit een meesterwerk is? Neen, daarvoor kijk je best nog eens opnieuw naar E.T.. Wel omdat dit respectvolle en rustig ademende familiecinema is. Hoe overvloedig de effectenjagerij ook aanwezig mag zijn tijdens de scènes waarin meerdere reuzen hun opwachting maken, de plot primeert uiteindelijk op de inkleding. Spielberg bewijst dat hij nog steeds de magic touch heeft, en de combinatie Spielberg-Dahl levert een zich zachtjes nestelende film op. Al zal voor velen het boek waarschijnlijk beter zijn, al dan niet omdat de eigen geestesoogfantasie het zal halen van het open en bloot CGI-gekletter.

Voor wie het boek nog niet heeft gelezen en/of genoeg heeft van het omkaderend recensiegezwets: in een notendop gaat The BFG over de niet op haar mondje gevallen wees Sophie (de debuterende Ruby Barnhill) die door een dromenvangende reus (Mark Rylance in zijn tweede van voorlopig vier geplande samenwerkingen met Spielberg) wordt meegenomen naar reuzenland, waar ze samen de strijd aangaan met vleesetende giganten die hun zinnen op de mensenwereld hebben gezet. Klinkt als een oorlogsverhaal, maar vrees niet bezorgde ouders: Warcraft is dit niet. The BFG is Spielberg op zijn kind- en familievriendelijkst. En uiteraard een grote scherm-must, al dan niet met snoepschepmoment vooraf. Schep wel niet teveel, want die suikerbommen - hoe watertandend lekker ook - zijn niet goed voor de tanden, de maag en de whizzpoppers. Laat de zintuigen in elk geval extra genieten van het mooie openingskwartier en van de op het eerste zicht uit de toon vallende maar zeer geestige passage in Buckingham Palace.