Twentieth Century Fox hield van papa en zijn lange benen. In 1931 kocht de studio de filmrechten op Jean Websters in 1912 verschenen young adult roman Daddy Long Legs en ze puurden er vrij snel twee films uit: een met Janet Gaynor in 1931 en een met Shirley Temple met als titel Curly Top in 1935.

Midden jaren vijftig besloot Darryl F. Zanuck om de rechten nog eens te laten renderen met een nieuwe verfilming waarvoor hij Mitzi Gaynor wou casten. Fred Astaire gaf Zanuck het idee om van het project een musical te maken. Het zou meteen Astaires enige musical worden die hij voor Fox draaide. Zanuck ging akkoord en wou nog steeds Gaynor in de hoofdrol. Astaire lobbyde echter voor Leslie Caron, waarop Zanuck die bij MGM ging huren waar ze onder contract lag. Astaire wou Caron omdat haar balletstijl een aanvulling was op zijn eigen stijl, zodat er voor iedereen wat danswils te rapen zou zijn.

Balletten waren heel populair in de Amerikaanse musicals van de jaren vijftig. Net zoals een setting in Frankrijk: meteen de reden dat deze versie van Daddy Long Legs een Franse connectie heeft, iets wat in de vorige versies of in het boek van Webster niet het geval was. Astaire zou hierna met Funny Face en Silk Stockings trouwens nog twee musicals draaien die zich grotendeels in Parijs afspelen.

Het basisgegeven van Websters roman blijft: een rijke man ontfermt zich over een weesmeisje en door zijn (anonieme) financiële steun kan ze les volgen aan een kostschool en uit haar arme milieu ontsnappen. De romance die volgt tussen Astaire en Caron (hij toen 56, zij 24) is al bij al minder op het randje dan je zou geneigd zijn te denken. Voor Astaire werden het sowieso gedenkwaardige opnames: terwijl hij op de set stond werd zijn vrouw erg ziek door longkanker en ze stierf in september 1954. Astaire toonde zich echter bereid om na zijn rouwperiode de film alsnog verder af te werken.

Daddy Long Legs is voor het overgrote deel een aanstekelijke zang- en dansfilm: enkel in het laatste halfuur lijkt alles even wat te stokken. Dat komt vooral door het bijna kwartier durende Nightmare Ballet dat enkel dient om de dansgave van Caron in de verf te zetten zonder dat het verhaal daarbij ook maar een centimeter opschuift. Maar gezien de toch wel nette productiewaarden van dat nummer zou het gek zijn om een musical af te schieten op een teveel aan dans. Blijven wel tot op het eind geïnspireerd: sidekicks Fred Clark en Thelma Ritter die met de mooiste oneliners mogen gaan lopen.

Akira Kurosawa liet in zijn memoires trouwens optekenen dat Daddy Long Legs een van zijn favoriete films was: een toch wel verrassende keuze in een lijst die vooral onbetwistbare meesterwerken bevatte. Nog meer trivia: naast de drie verfilmingen door Fox werd Websters boek nog twee keer verfilmd. In 1919 met Mary Pickford in de vrouwelijke hoofdrol en in 1938 zag zelfs een Nederlandstalige verfilming onder de titel Vadertje Langbeen het levenslicht.