De Fransen mogen als grondlegger van de 'nouvelle vague' de filmwereld dan wel een kunstzinnige uitbreiding hebben bezorgd, Manuel Pradal slaagt er anno 2006 enkel maar in om vaag te zijn. De volledig in New York gedraaide Un Crime of A Crime is even appetijtelijk als een glas water met daarin de as van een overleden huisdier gemixt. En dat terwijl het uitgangspunt een veelbelovende thriller belooft.

Vincent (Norman Reedus) komt na een dagje 'roadwork' thuis en treft zijn vrouw vermoord aan. Aanwijzingen van dader of motief zijn er niet, al zet Vincent Charles Bronson-gewijs zijn wraakzinnen op een taxichauffeur die vlak voor hij thuiskwam zijn pad kruiste. De aanwijzingen: een gedeukte yellow cab, rode jas, en grote ring aan een vinger.

Drie jaar later: Vincent zoekt nog steeds naar de moordenaar van zijn vrouw. Hij vegeteert in een groezelig appartementje in een achterbuurt van New York en heeft een knipperlichtrelatie met zijn overbuurvrouw, de ook al dolende Alice (Emmanuele Béart). Die wil maar één ding van het leven: écht bemind worden door Vincent. Zij beseft dat dit niet kan zolang hij blijft rouwen om de dood van zijn vrouw en zolang de moord niet is opgehelderd. Tijd dus om haar stoutmoedige schoenen aan te trekken: op een avond pikt ze Roger (Harvey Keitel) op, zomaar een toevallige taxichauffeur. Ze verleidt hem, maakt van hem een perfecte moordverdachte (door hem onder andere een rode jas cadeau te doen) en laat hem dan het pad kruisen van Vincent...

Spannende thriller, denkt u ?  Mis. Dit is zo'n film waarin Harvey Keitel alweer zijn blote kont mag etaleren en waarin hij in een rokerige kroeg een dansje doet met een glas rum-tequila tegen zijn wang gedrukt. Existentiële scènes die de sfeer van deze karakterstudie perfect samenvatten: de personages zijn stuk voor stuk grauw en somber, en ook New York zelf wordt voorgesteld als het voorgeborchte van een stad zonder hoop (met graffiti versierde achtersteegjes, verborgen goklokalen waar Aziatische immigranten voor grof geld op windhonden wedden, vervallen huizen waar de metro langsraast). Af en toe laat Pradal zien dat hij toch kaas heeft gegeten van goed scenariobindmiddel: wanneer hij Vincent laat vertellen hoe hij aan zijn windhond Vicky is geraakt bv., of dat ene boemerangshot dat schijnbaar de deur opent naar een veelbelovende spannende ontknoping. Dat de cineast de deur bijna onmiddellijk zelf terug dichtklapt door ook tijdens het laatste halfuur voluit de kaart met de psychologische joker te trekken, spreekt helaas opnieuw in zijn nadeel.

A Crime is een aanrader als u zich in de niche van zwartgallige cinefielen bevindt die houden van een intrigerende premisse en die anderhalf uur later tijdens de eindgeneriek zeer tevreden zijn over het feit dat de regisseur enkel maar geïnteresseerd bleek in het doen en laten van de besoignes van drie zwervers aan de rand van de maatschappij. Misschien ziet u er wel een hoogstaand stukje barokke stadsromantiek in. Als liefhebber van dergelijke spielereitjes haast u zich best zo snel mogelijk naar dit stukje intercontinentale cinema dat onder de radar de zalen is binnengeglipt en er hoogstwaarschijnlijk even snel terug op dezelfde manier zal uit verdwijnen. Alle anderen kunnen deze kelk met een gerust geweten aan hen voorbij laten gaan.