Dino de Laurentiis zou in totaal zes projecten produceren die gebaseerd waren op het oeuvre van Stephen King. Daarvan waren er slechts twee – David Cronenbergs The Dead Zone en in mindere mate Mark Lesters Firestarter – die een gooi deden naar de titel van A-film. De anderen caterden vooral aan de B-horrorminnende (tiener)gemeenschap die in de jaren tachtig de cinemazalen bevolkte.

De anthologiefilm Cat’s Eye was de eerste King-adaptatie die een PG 13-rating kreeg. Het was ook de eerste adaptatie waarvoor King zelf het scenario schreef. De verhalen Quitters Inc en The Ledge zijn gebaseerd op verhalen die in 1978 werden gebundeld in zijn kortverhalenverzameling Night Shift, het derde (General) werd speciaal voor de film geschreven. Oorspronkelijk maakte het ook uit Night Shift komende Sometimes They Come Back deel uit van de triptiek, maar De Laurentiis zag in dat verhaal potentieel voor een langspeelfilm – en de verfilming daarvan kwam er uiteindelijk in 1991.

Het speelse karakter van Cat’s Eye is van meet af aan duidelijk. In de proloog heeft de zwerfkat die de verhalen verbindt ontmoetingen met een hondsdolle Sint-Bernard (hallo Cujo) een een rode Plymouth (hé daar, Christine) en in Quitters Inc. vraagt James Woods zich af wie verantwoordelijk is voor de troep (The Dead Zone) waar hij op tv naar kijkt. Of hoe Cat’s Eye in de eerste plaats overduidelijk een film is voor King-fanboys en completisten.

De drie verhalen zijn op zich best ok. In Quitters Inc. wordt Woods belaagd nadat hij zijn contract met een firma die hem wil helpen om te stoppen met roken niet naleeft. In The Ledge heeft Robert Hays een verhouding met de echtgenote van een maffiabaas, die hem vervolgens verplicht om via een smalle richel volledig rond een penthouseappartement te stappen met de belofte dat Hays zijn vrouw kan krijgen als hij het volledig traject kan afleggen. En in General komt de titelkat in actie om Drew Barrymore te beschermen tegen een moordzuchtige door Carlo Rambaldi ontworpen trol.

Lewis Teague – die eerder Cujo verfilmde – doet zijn best om het allemaal zo alleleeftijdengriezelig mogelijk te maken, maar zoals bij wel meer anthologiefilms het geval is, zijn de delen afzonderlijk beter te pruimen dan als geheel. Hier komt dat vooral omdat de tussenshots met de kat – die blijkbaar telepathisch gestuurd op zoek is naar Barrymore om haar te beschermen – nauwelijks iets toevoegen. Ook King vond die maar niets, maar zijn wil is in Hollywood minder wet dan bij zijn uitgever, daar De Laurentiis de raamvertelling niet wou verwijderen. Cat’s Eye is bovendien angstvallig braaf: wie hoopte op een tweede Creepshow kan niets anders dan van een kletsepletskopkermis thuiskomen.

Al is en blijft het natuurlijk verplicht kijkvoer voor Kingadoreerders: al is het maar om in te pikken op de cultstatus die Kings eerste verhalenbundel Night Shift over generaties heen bij elkaar wist te sprokkelen. En waaruit ook nog Children of the Corn, Trucks, Graveyard Shift, The Mangler, Battleground, Gray Matter, Jersusalem’s Lot en The Boogeyman de wijde film- en televisiewereld werden ingestuurd.