Tieners die nog graag lezen. Waar zijn ze, wat drijft hen, waar verstoppen ze zich? Als je er toevallig eentje kent, tegenkomt of weet te vangen raad hem/haar/het/hun/zulder dan zeker Stephen Kings onvolprezen Christine aan, nog steeds een van de beste coming-of-age horrorromans ooit. Gewone adult, en geen jonge.

Het fijne leesvoer lag in de Amerikaanse boekenzaken in april 1983 en de verfilming ervan liep al in december in de Amerikaanse zalen. Ook in ons steenwegenland ging het snel: de Nederlandse vertaling was er ook al in 1983 en de film ging in februari 1984 in release. Als losstaande film doet Christine maar weinig dingen verkeerd, maar de prent verliest uitlaatpluimen als je begint te vergelijken met de bronroman. Dat geldt voor nog meer Kingverfilmingen natuurlijk: David Cronenbergs eveneens in 1983 uitgebrachte The Dead Zone haalde ook niet de intensiteit van het bronmateriaal.

John Carpenter wierp zich op de verfilming van Christine omdat hij aan zijn theewater voelde dat hij het na het commercieel floppen van The Thing moeilijk zou krijgen om nog persoonlijke projecten gefinancierd te krijgen. Hij hoopte dan ook dat een financieel succes als gun for hire hem zou helpen om terug wat krediet op te bouwen bij de geldschieters.

Aanvankelijk stortte hij zich op de verfilming van Firestarter, maar uiteindelijk won de demonische auto het van het pyrokinesemeisje. Carpenter kreeg het project toegestuurd via producent Richard Kobritz. Die was bevriend geraakt met King na diens goed onthaalde miniserieverfilming van Salem’s Lot, en hij kreeg zowel de manuscripten van Cujo en Christine te lezen nog voor ze waren gepubliceerd. Cujo vond Kobritz maar niets, Christine zag hij onmiddellijk zitten en hij stuwde de verfilming in gang via Columbia Pictures. Carpenter was trouwens Kobritz’ eerste keuze als regisseur daar de twee elkaar nog kenden van de uitstekende televisiefilm Someone’s Watching Me uit 1978. Toen Christine in december in de zalen kwam, had het boek al een bestsellerstatus. Helaas voor alle betrokkenen en in het algemeen en Carpenter in het bijzonder deed de verfilming het niet echt memorabel aan de kassa’s: de uiteindelijke recette bleek nauwelijks hoger te liggen dan die van The Thing. Ook de filmpers bleek – de spreekwoordelijke uitzonderingen niet te na gesproken – weinig onder de indruk van wat weliswaar een competente, maar weinig diepgravende verfilming van het boek was.

Carpenter kreeg nochtans tijd en ruimte om zijn ding te doen. Hij verzorgde zelf het instrumentale deel van de soundtrack, en de chroomactie tijdens de scènes waarin de moordende Plymouth Fury op het oorlogspad trekt, is voortreffelijk in beeld gebracht. Dé reden waarom Christine in het middenveld eindigt is eigenlijk de gelaagdheid van Kings proza: de sterke karaktertekeningen zijn minder fors binnen de scenarionaden van Bill Phillips’ script en ook de griezelscènes uit het boek zijn filmisch vereenvoudigt.

Columbia opperde in eerste instantie Brooke Shields en Scott Baio voor de hoofdrollen, maar Kobritz wou voor minder populaire namen gaan om zo de nadruk op de plot te kunnen houden en niet op de gezichten. Kevin Bacon was lange tijd favoriet voor de rol die uiteindelijk naar Keith Gordon ging daar Bacon op de valreep alsnog besloot Footloose te gaan. Een beslissing waar Gordon ongetwijfeld tevreden over was: zijn ervaringen op de set, gekoppeld aan die tijdens de opnames van Brian De Palma’s Dressed to Kill, leerden Gordon naar eigen zeggen veel over het productieproces van een film, en die kwamen goed van pas toen hij later zijn acteercarrière inruilde voor een als regisseur.

Herhalend slotakkoord: verre van onaardig deze Christine, competent gemaakt, grotendeels sfeervol ingekaderd … maar de roman spitte dieper en was daardoor beter. Wie niet vergelijkt met het boek, is hier dus eigenlijk beter/het best af.