De kans is groot dat we net als twee jaar terug bij DC’s “Wonder Woman” gaan bedolven worden onder superlatieven omdat er eindelijk/opnieuw een superheldinnenfilm is waarin een vrouw gracieus door het zwerk vliegend de slechteriken van dienst een paar meppen mag uitdelen. It’s a woman’s world, ba-bie. Niets mis met superlatieven, maar ze schieten hun doel toch wat voorbij. Al was het maar omdat er al langer dan vandaag vrouwelijke bad-asses zijn, zowel in de DC- en Marvelcomics als daarbuiten. Sigourney Weavers Ripley bijvoorbeeld laat zowel Wondervrouw als Kapitein Marvel een poepje ruiken. En wat te denken van Jane, die er eonen geleden al als een volleerde superdame voor zorgde dat de tafel steeds netjes stond gedekt toen Tarzan de boomhut kwam binnen geslingerd?

Dus ja, supervrouw yeey … maar een rol speelt dit eigenlijk niet. Want of de held van dienst nu een vrouw, man, pimpelmees of artisjok is … belangrijk is dat alles steek houdt en alle blokken voor een fijn filmisch avontuur op hun plaats liggen. En het voor de helft door een vrouw geregisseerde en grotendeels door vrouwen geschreven “Captain Marvel” slaagt gedeeltelijk in die missie. Nummertje 21 in het MCU-universum verenigt immers zowel het beste als het slechtste uit de franchise, en eindigt netjes als middenmotor in het universum. Het beste: een leuke toon die wat knipoogt naar de speelsheid van “Ant-Man” - maar die niet volledig evenaart. Het slechtste: generieke en weinig opwindende actieoverkill die zorgt voor een mak begin en weinig opwindend slot. ’t Is duidelijk dat het hart van regisseursduo Anna Boden en Ryan Fleck niet bij al dat ruimtegeschiet ligt. 

Voor niet Marvel-ingewijden is het begin trouwens nogal warrig: in een laat maar waaien-ruimtestrijd zien we hoe de Kree in volle oorlog zijn verwikkeld met de Skrulls. Vers (een zeer potente Brie Larson die het duidelijk leuk vindt om een superheldin te mogen vertolken) maakt deel uit van de Kree en komt tijdens een aanvaring met de Skrulls op aarde terecht. In het eerste kwartier wordt al even gehint naar het aardse/menselijke verleden van Vers, en wie ze is en hoe ze bij de Kree terechtkomt wordt pas duidelijk na haar crash op moedertje aarde anno 1995. Waar ze Nick Fury (een digitaal verjongde Samuel L. Jackson) tegen het lijf loopt.

Samen spitten ze Vers verleden om (blijkt dat ze gewoon Carol Danvers heet) en ontdekken ze hoe het nu echt zit tussen de Kree en de Skrulls. Sleutel van dienst blijkt zowaar de Tesseract te zijn, waarmee dit origineverhaal meteen een brug slaat naar de allereerste films uit het MCU-universum. En direct ook zijn enterhaken slaat in “Avengers: Endgame” waar “Captain Marvel” uiteraard haar opwachting zal maken om de snode plannen van Thanos te dwarsbomen.

Verhaaltechnisch nam de schrijftank van Marvel weinig risico’s. De scenaristen volgen in de eerste plaats de outline uit de comics en brengen die onder in het filmisch universum. Dat is inmiddels zo gerodeerd dat Marvel perfect weet wat de fans willen: knipogen naar andere films uit de reeks is daar een element van, een andere is een aimabele ondertoon met veel knipogen die de vaak grootsprakerige goed versus kwaad-speeches naar de achtergrond verwijzen. Brie en Jackson de kans geven om van “Captain Marvel” bijna een buddy comedy te maken is dan ook een slimme vondst. Dat de show uiteindelijk gestolen wordt door een rosse kat zegt genoeg over de universele MCU-aantrekkingskracht. Nog steeds tot spijt van wie het benijdt. Los van dat alles: Larson is duidelijk een geslaagde toevoeging aan de schier nooit eindigende stoet Marvelhelden die de sprong naar het witte doek maakt. Is het niet door haar superkrachten, dan zeker door haar onelineralertheid.