Ach ja, die film over die homofiele cowboys, denkt u misschien smalend bij het begin van dit stukje leesvoer. Niets voor mij, want ik ben allergisch aan paarden. U dwaalt, corrigereren wij direct, want laat deze film niet aan u voorbijgaan omdat u niets moet weten van cowboyhoeden, gespoorde laarzen of rodeo's op bronstige stieren. Het verhaal dat hier wordt verteld is immers dat van het universele water dat veel te diep is tussen twee (toevallig mannelijke) geliefden, en kon dus evengoed twee treinconducteurs of ruimtestationbewoners in de hoofdrol hebben.

Brokeback Mountain is zo een typische groeifilm. Het begint allemaal gezapig, maar gaandeweg kruipen de personages en gebeurtenissen steeds meer in de kleren. Niet dat deze film iets wezenlijks nieuw toevoegt aan de thematiek van de gedoemde romance : wat we te zien krijgen is verhaalmatig niet verrassend, maar het wordt wel allemaal boeiend en mooi in beeld gebracht. En dat is in deze jachtige MTV-tijden al veel waard. Ang Lee zorgt er voor dat zijn film constant mooi in- en uitademt, ook al moet je bijvoorbeeld accepteren dat je enkel maar de sleutelmomenten te zien krijgt van een film die zich eigenlijk over een tijdspanne van twintig jaar afspeelt.

Noveliste Annie Proulx schreef het in 1997 gepubliceerde kortverhaal Brokeback Mountain aanvankelijk voor The New Yorker. Bijna meteen adapteerden Diana Ossana en Larry McMurtry het als scenario. McMurtry kent het (klassieke en moderne) cowboymilieu als geen ander. Hij schreef onder meer de roman 'Hud' (verfilmd in 1963 met Paul Newman als getergde cowboy) en het epische 'Lonesome Dove'. De juiste man op de juiste plaats dus om deze western in filmtaal te gieten. Producent James Schamus speelde al lang met het idee om de film te maken, maar er stonden maar weinig studio's te springen om hun broek te scheuren aan het écontroversiële thema van de liefde tussen twee cowboys. Nu Schamus zichzelf echter heeft verankerd aan Focus Features en zelf wat meer beslissingsrecht heeft, is het dan ook geen verrassing dat hij zijn favoriete regisseur Ang Lee voor zijn kar kon spannen. Lee is een waarlijke duivel doet al (Sense & Sensibility, Crouching Tiger, Hidden Dragon, Hulk) die je niets meer moet leren over variatie en die in één van zijn vroege Taiwanese successen ook reeds flirtte met een homosexueel gegeven (The Wedding Banquet).Bovendien omringt Lee zich met een uitstekende entourage: de melancholische muziek van Gustavo Santaolalla (21 Grams) en het integere camerawerk van Rodrigo Prieto zijn een streling voor het oor en oog.

En dan mogen we niet vergeten vermelden dat Lee er zowaar in slaagt om een goede vertolking uit de botten van Heath Ledger te puren. Eén van de meest slaapverwekkende 'serieuze' acteurs van de laatste jaren die steevast kopje onder gaat als hij een held wil incarneren, slaagt er zowaar in om overeind te blijven in zijn rol van 'loser' die pas te laat beseft dat hij de liefde van zijn leven heeft laten lopen. Zijn mompelende expressie werkt aanvankelijk wel wat op de lachspieren, maar ere wie (ditmaal) ere toekomt : Ledger maakt zich het personage van de getormenteerde Ennis Del Mar volledig meester. En ook Jake Gyllenhaal is alweer prima als Jack Swift, Ennis' grote verborgen liefde.

Brokeback Mountain is niet het wereldschokkende of vernieuwende meesterwerk zoals u links en rechts zult opvangen, het is wel een mooi verteld verhaal dat steeds boeiend blijft en dat zelfs ondanks zijn fragmentarisch karakter nergens geforceerd overkomt. Of het zou in de larger than life typering van de Texaanse Lurenes of LaShawns moeten zijn. En voor de aspirant-biologen onder jullie: van de zowat 2500 schapen die in het eerste halfuur door het beeld mekkeren, zijn er maar zoén 750 echt. De rest komt uit een digitale trukendoos.