In 1956 regisseerde Don Siegel de sf-klassieker “Invasion of the Body Snatchers”, die ruim 37 jaar na dato nog steeds een parel uit de suggestieve angstcinema is, en daarom met recht en reden elk jaar wel eens (en dan vooral op BBC) op tv te herbewonderen is.

De remake van Philip Kaufman uit 1978 schijnt ook heel erg goed te zijn, helaas heb ik de film nog niet gezien, daar die zelfde tv-zenders om een of andere dubieuze reden die versie al een eeuwigheid geleden voor de laatste keer in originele versie de kabel doorjaagden. Gelukkig valt er ook het nodige plezier te beleven aan deze derde versie van het Body Snatchers gegeven, al is het deze keer niet zozeer een remake, eerder een locationele aanpassing (de doorsnee Amerikaanse stad heeft plaats geruimd voor een dreigende militaire basis) waarin de thematiek nog steeds stevig verwerkt zit.

Body Snatchers, het prototype van de buitenaardse parasieten, nemen, wanneer de menselijke geest zich in slaaptoestand bevindt, de ziel en de gevoelens over, terwijl een perfect dubbelgangersreplica het lichaam vervangt. Zo ontwaakt iedereen in een wereld waarin iedereen gelijk is en geen enkel gevoel meer kan onderscheiden.

De tiener Marti (Gabrielle – Scent of a Woman – Anwar) blijkt in deze versie het vlugst bij de pinken te zijn (na de mannelijke protagonisten bij Siegel (Kevin McCarthy) & Kaufman (Donald Sutherland) , doch de vraag blijft of ontsnappen wel mogelijk is van de afgelegen militaire basis die zo goed als integraal gebodysnatcht is…

Met een gegeven dat al zo lang bekend is, laat regisseur Abel Ferrara niet echt veel plaats meer open voor erg veel verrassingen, ook al ruimt de suggestieve kracht van het origineel plaats voor explicietere transformaties en waarneembaardere gruwel. Ferrara geeft aan de film een heerlijke duistere science-fiction sfeer mee, en houdt het tempo strak en venijnig in deze verplichte grote scherm kost voor genreverslaafden.