Voor wie het nog niet zou weten: Joe Hill – geboortenaam: Joseph Hillstrom King - is de zoon van Stephen King. De reden dat hij niet als Joe King door het leven gaat is omdat hij op eigen houtje een schrijverscarrière wil uitbouwen en niet enkel wil bekend staan als ‘zoon van’. En dat lukt dusver aardig, zowel op het vlak van romans als op dat van kortverhalen en comics. En intussen horen daar ook al een paar verfilmingen bij, maar echt geslaagd waren die dusver niet te noemen. Breekt de ban: Scott Derricksons verfilming van het uit 2004 stammend kortverhaal The Black Phone.

Eigenlijk zou The Black Phone ook een verhaal van King zelf kunnen zijn. De pijn van het opgroeien met op de loer liggende pestkoppen en afwezige en vaak zelfs brute ouders staat op het voorplan en er is een te nemen of te laten paranormale omkadering die het verhaal richting de horrorkeerkring stuwt. In het al dan niet gezegende jaar 1978 maakt een kindermoordenaar een voorstad in Denver onveilig. Ook de dertienjarige Finney wordt door de onverlaat ontvoerd. Dat de man geschminkt is en zijn slachtoffers lokt met goocheltrucs en zwarte ballonnen is een clowneske verwijzing naar It die welhaast moeilijk te loochenen is. Finney komt bij bewustzijn in een kelderkamer waar naast een matras die dringend aan een wasbeurt toe is eigenlijk niets te bespeuren is. Behalve de zwarte telefoon uit de titel dan. En het is die telefoon die er zal voor zorgen dat Finney rechtstreeks de confrontatie met zijn ontvoerder en potentiële moordenaar kan aangaan. Een deel van de hogervermelde paranormale omkadering. Er is er nog een ander: Finneys jongere zus Gwen krijgt geregeld visioenen over de ontvoeringen en hoopt op die manier te kunnen bijdragen aan de zoektocht naar haar broer.

Te nemen of te laten dus die kant van het verhaal, net als de zotte manier waarop de kindermoordende wacko vorm krijgt. Die draagt immers de hele film een half of volledig duivelsmasker - hoorns inclusief - en onderwerpt zijn slachtoffers eerst aan een vrij warrig kat-en-muisspel vooraleer ze uiteindelijk om het leven te brengen. Het masker - dat zowaar mee werd ontworpen door make-upmaestro Tom Savini - is een reden waarom de moordenaar met als bijnaam The Grabber vlot over de tong gaat, het feit dat Ethan Hawke die vertolkt een andere. Voor Hawke meteen de eerste keer in zijn omvangrijke carrière dat hij een slechterik vertolkt. Omdat je hem meer hoort dan ziet gaat de impact daar wel wat van verloren, maar toch zorgt het voor een cachet dat The Black Phone niet zou hebben indien een onbekende B-acteur achter het masker zou schuilgaan.

Al valt Hawkes vertolking eigenlijk wat in het niet bij die van de twee jeugdige hoofdacteurs. Het heel realistisch huilen van Madeleine McGraw nadat ze een aframmeling met een broeksriem van haar vader heeft gekregen snijdt door het merg van het been. En ook Mason Thames laat met zijn gedreven en volwassen interpretatie van Finney zien dat hem een mooie carrière wacht. Als hij van de drugs en de drank afblijft, zwaait een vermanend vingertje.

Derrickson, coscenarist C. Robert Cargill en Hawke werkten eerder al samen aan Sinister maar zo sinister wordt het in The Black Phone niet - niettegenstaande het feit dat er hier vijf kinderen worden vermoord. De regie is minder donker, het soundtrackbad minder tandvullingkrassend en de coming of age-insteek maakt het ook allemaal wat luchtiger. Al doet Derrickson met korrelige flashbacks annex visioenen wel zijn best om een persoonlijke stempel op het geheel te drukken en de staartjaren van de jaren zeventig zo groezelig mogelijk voor te stellen. Het is die persoonlijke stempel die hem deed besluiten de regie van Marvels Doctor Strange in the Multiverse of Madness niet op zijn cv te plaatsen. Moedige man. En duidelijk een met feeling voor het horrorgenre.

Zelfs al is The Black Phone geen klievend schot in de winkelhaak of een zwaartekracht omzeilende slam dunk, er zijn genoeg momenten die doel treffen. En eigenlijk heeft deze film zijn drie sterren al aan de haak geslagen tijdens het verhalende beginkwartier waarin de hardheid van het jongemensenleven - gelukkig toch ook juxtaposerend dansend met de fijnheid daarvan - de toon zet.

Een pakketje extra’s zorgt voor wat meer duiding bij de film. De beste featurette is Answering The Call waarin je op tien minuten tijd een al bij al duidelijke inkijk krijgt in de productie. Zeker als je die koppelt aan de commentaartrack van regisseur Derrickson. In andere featurettes wordt meer ingezoomd op Hawkes vertolking en op het ontwerp van het masker. De meest verrassende extra is de kortfilm Shadowprowler die Derrickson draaide tijdens de coronalockdown. In familiale kring zelfs, daar zijn eigen zoon de hoofdrol vertolkt. Een interessant rilmoment, het best te verorberen vlak voor het slapengaan.