Een beetje toch wel wat heel jammer eigenlijk dat Sam Raimi na negen jaar windstilte comebackgewijs van zich laat horen als huurregisseur voor een titel uit het Marvel Cinematic Universe. Al hoeft dat misschien toch niet te verwonderen: zijn vorige worp Oz The Great And Powerful was ook fantasy popcorncinema natuurlijk en zijn drie Spider-Man-films kan je zelfs als voorlopers beschouwen van Marvels nooit eindigende en steeds maar verder uitdijende franchise.

Dus ja, Sam … meneer Raimi … welkom terug op het witte doek … maar zo’n klein horrortussendoortje … dat mag nog eens hoor … zoals Drag Me To Hell … je hoeft ze niet allemaal enkel te produceren … of een thrillertje of zo … ietwat à la A Simple Plan … ’t mag allemaal … merci. Zo, dat moest even geventileerd.

Los daarvan: Raimi drukt hier en daar wel een herkenbare stempel op Doctor Strange In The Multiverse Of Madness maar vijf minuten maken nog geen lente in een film die twee uur en zes minuten duurt. Hoogstens een krokusje dat even boven de houtschors komt piepen. Dus je zal her en der wel lezen dat dit de eerste MCU-film is die min of meer openlijk een horrorkaart trekt, maar eigenlijk is dat gewoon maar franchisesupervisor Kevin Feige die weet wat hij wil, wat hij kan krijgen en hoe hij het kan vermarkten in een poging te vermijden dat hij moet toegeven dat alle MCU-films bijna onomkeerlijk eenheidsworst zijn geworden. Wat dat zijn ze natuurlijk wel met al die inwisselbare CGI-pastaslierten op het bord en rond de lepel. En dan speelt het op zich niet zoveel rol welke regisseur je als chef-kok inhuurt.

Deze franchise draait al een tijd uitsluitend op de gratie van de fanbasis waarvan de meeste lidkaarthouders al lang tevreden zijn als er verbindende grapjes de revue passeren of wanneer er een mysterieuze gastspeler opduikt. Mochten ze ook kicken op heldere verhalen en onbekommerde leut dan waren ze nu misschien toch al een paar titels aan het morren geslagen. Want de zware menselijke thema’s die nogal opzichtig gemixt worden in wat au fond toch nog steeds amusant fantasy- en superheldenvertier zou moeten of mogen zijn hebben inmiddels toch wel hun beste tijd gehad. Wat ooit evenementencinema was lijkt meer en meer op wachtkamercinema waar je kan verpozen tot Thor, Black Panther, Star Lord, Miss Marvel of misschien zelfs Godot (nog eens) voorbijkomen. Maar voor echte verwondering en verbazing blijkt nog nauwelijks plaats.

Om het nog eens over de tevreden fans te hebben: Feige en co trekken ditmaal ook even personages binnen uit andere franchises en tonen daarbij duidelijk dat ze nog een tijdje verder kunnen, willen en zullen gaan met het integreren van Marvelkruisbestuiving. Dat die karakterruil weinig tot geen animo oplevert moet zich willens nillens met de mantel der apathische liefde laten bedekken. En ja, er is ook een plot in dit Multiverse Of Madness – geduld jongens en meisjes, geduld – zij het er een waar je enkel maar de grote lijnen kan van navertellen. Alle intrinsieke details, zijwegen, omleidingen en uitritten zijn zo blasé ingewikkeld dat je de apathiemantel niet te ver in de kast moet weghangen. Hem op de stoelleuning draperen volstaat.

In MCU 28 komt Stephen Strange (Benedict Cumberbatch) net als Spider-Man in MCU 27 – ja, er is een verwijzing naar die film te rapen – in door elkaar krioelende wereldlagen terecht. Dit nadat hij de tiener America Chaves (Xochitl Gomez) tegen het lijf loopt die door verschillende universums kan reizen. Daarbij wordt ze op de hielen gezeten door demonachtige wezens die het geheim van haar multiversumreizen willen ontdekken. Gevaarlijk vindt Stephen dat en hij neemt contact op met de rode heks Wanda (Elizabeth Olsen) in de hoop dat zij America kan beschermen. Maar blijkt dus dat doktoor Strange in de verkeerde pot aan het roeren is en dat opent dan vooral nog meer multiversa waardoor het voortbestaan van de wereld meermaals aan een zijden vernietigingsdraadje komt te hangen.

En het opent vooral ook heel veel CGI overkill: Raimi krijgt nauwelijks de kans om een rustpunt in te bouwen omdat er altijd wel iets flitst, materialiseert, ontploft, schreeuwt, rookt, smeult, tintelt of gewoon in de weg loopt. En dan zijn de typische Raimitoetsen natuurlijk maar een schrale toost. Naast een dubbele en best wel geestige cameo van Bruce Campbell komen er een paar camerastandpunten uit Evil Dead voorbij en je kan zelfs het aroma van de Necronomicon of de Deadites opsnuiven als je wil. Maar je kan evengoed gewoon tabee roepen en Raimi’s drie Evil Dead-films nog eens in de thuisbioscooplader gaan schuiven.

En jawel, op het eind opent er een nieuwe deur naar wat alweer een verse verhaallijn in het MCU moet worden en opnieuw mag een A-ster daarvoor uit de kleerkamer komen om zich klaar te maken voor god weet welke film. Goed nieuws voor wie dat goed nieuws vindt. Helemaal ondersteboven – proficiat – van Raimi’s bijdrage aan het MCU of was dit – ocharme – toch niet je meug? Wat er ook van zij, binnen twee maand al staat Chris Hemsworth op zijn hamer te hameren in Thor: Love And Thunder. Gras laten ze er bij Marvel niet echt over groeien.