Een heerlijke waarheid is dat The Awful Truth een van de beste socialite screwball comedies is die tijdens de hoogdagen daarvan – de jaren dertig en veertig dus – van de Hollywoodlachband is gerold. Niet zozeer om de plot die grotendeels inwisselbaar is met vele andere voorbeelden uit het genre, maar wel om de tijdloze klasse waarmee alles is aangepakt.

Leo McCarey toont zich een meester in gekscherende situatiehumor en kreeg hiervoor zelfs de Oscar voor beste regisseur. Carey Grant en Irene Dunne schitteren als bon vivant-archetypes van the rich and famous, en snedige oneliners worden afgewisseld met wat misschien wel de leukste hondengrap uit de Hollywoodgeschiedenis is. Amai, twee keer ‘de beste’ in twee paragrafen tijd, dit moet dus wel een heel goede film zijn. En ja hoor, dat is het ook.

Centraal staan de escapades van Grant en Dunne: eigenlijk nog smoorverliefd op elkaar, maar toch besluiten ze van elkaar te scheiden omdat ze niet kunnen aarden binnen het strakke keurslijf van het huwelijk. Tijdens de negentig dagen die voorafgaan aan de feitelijke datum waarop de scheiding definitief is, proberen ze elkaar meermaals een hak te zetten. Zeker wanneer beide zich in een nieuwe romance storten, Dunne met oliemagnaat Ralph Bellamy, Grant met erfgename Molly Lamont.

McCarey en Sidney Buchman – die in 1941 een Oscar zou winnen voor het script van Here Comes Mr. Jordan – schreven incognito mee aan het aan romanschrijfster Vina Delmar gecrediteerde scenario dat de mosterd haalde bij een toneelstuk van Arthur Richman uit 1922. Dat toneelstuk werd eerder al verfilmd in 1925 en 1929, al zal niemand het in zijn hoofd halen om deze versie uit 1937 te vergelijken met die twee volledig in de vergetelheid geraakte versies – van de versie uit 1929 is zelfs geen enkele kopie bewaard gebleven.

The Awful Truth was meteen ook de eerste van drie samenwerkingen tussen Grant en Dunne die later nog zouden samenwerken in My Favorite Wife (1940) en de tranentrekker Penny Serenade (1941). Even zag het er naar uit dat Grant halverwege de handschoen in de ring ging werpen. Hij kon immers niet overweg met de freewheelende McCarey die om de haverklap met nieuwe scènes op de proppen kwam en aan het eind van elke draaidag improvisatiesessies hield met de cast. Een onenigheid die uiteindelijk geen verdere samenwerking tussen de twee in de weg stond, daar Grant nog drie films met McCarey zou draaien, respectievelijk My Favorite Wife, Once Upon A Honeymoon (1942) en An Affair To Remember (1957).

Voor Grant was The Awful Truth zijn eerste screwballrol, en de manier waarop hij hier met de term ‘lichte komedie’ jongleerde legde zijn stijl vast voor de rest van zijn carrière. Of hoe Grant McCarey eigenlijk dankbaar mag zijn voor de manier waarop The Awful Truth zich een vooraanstaande plaats in de filmnaslagwerken en cinefiele harten wist te veroveren.