Begin dit jaar gingen beide duimen nog sterk de hoogte in voor Revolutionary Road, Sam Mendes’ briljant in beeld gebrachte autopsie van de (Amerikaanse) gezinswaarden in de fifties, amper twee seizoenen verder gaan ze razendsnel terug naar beneden voor het nadrukkelijk het indiespoor opzoekende Away We Go. Meteen de grootste, zoniet enige echte uitschuiver uit Mendes’ carrière dusver.

Burt (John Krasinski, een van de hoofdrolspelers in de Amerikaanse versie van The Office en bij de heel aandachtige en veel wetende kijker ook bekend van zijn rol in George Clooneys Leatherheads) en Verona (Maya Rudolph, een van de vaste medewerkers van Saturday Night Live) zijn dertigers die plots in verwachting blijken van hun eerste kind. Een gelukkige verrassing, en ze kijken er naar uit om hun kleine spruit op te voeden in hun gezapig stukje Colorado: zelfs het karton aan de ramen van hun nederig stulpje lijkt hen niet te deren. Tot wanneer de ouders van Burt (in de zesde zwangerschapsmaand) te kennen geven dat het hen eigenlijk allemaal niet zo interesseert omdat ze naar Antwerpen (!) verhuizen.

Burt en Verona’s uitgelijnde bestaan stort ei zo na in, en ze besluiten Colorado te verlaten en in te ruilen voor de ‘perfecte’ plaats om hun kind op te voeden. Ze stippelen een roadtrip uit die hen langs bekenden en familieleden moet leiden, en hopen van hen advies te krijgen over het familieleven met kinderen. Burt en Verona weten zich echter geen blijf met de vele weirdo’s en gebroken harten die hun pad kruisen. Zoals daar zijn: Allison Janney als een aan drank verslaafde vuilbekkende slons die haar tienerkinderen publiekelijk beledigt, Maggie Gyllenhaal en Josh Hamilton als koppel met een hoogst bizarre zen-methode om hun kinderen op te voeden en Paul Schneider als Burts broer die in het midden van een relationele crisis zit. Burt en Verona beseffen uiteindelijk dat ze geen hulp nodig hebben om hun leven te ordenen, want dat ze altijd elkaar zullen hebben om op te rekenen en terug te vallen.

Ach, hoe lief, zou je kunnen denken na het lezen van de korte inhoud. Helaas is het eerder banaal. En saai. En hermetisch afgesloten. En niet aan te raden voor de laatavondvertoning. Burt en Verona raken nergens de koude kleren: hun doen en laten lijkt wel opzettelijk vaag gehouden om de interactie met de wereld om hen heen groter te maken. En aangezien die buitenwereld bestaat uit surreële karikaturen die zelden levensecht aanvoelen, slaan de verveling en desinteresse sneller toe dan de tong van een kameleon die een week op dieet heeft gestaan. Vaak is het leuk om personages die in hun eigen sterrenstelsel vertoeven te zien reageren op de buitenwereld (de Coenbroers bouwden er zelfs een carrière mee uit), maar in Away We Go werkt het voor geen meter.

Nochtans is het scenario van de hand van het hoog aangeschreven auteurskoppel Dave Eggers en Vendela Vida. Eggers brak door met zijn semiautobiografisch boek A Heartbreaking Work of Staggering Genius waarin hij zijn leven als eenentwintigjarige beschreef die plots geconfronteerd wordt met het overlijden van zijn ouders en zelf moet instaan voor de opvoeding van zijn achtjarige broer. Eggers en Vida slagen er echter niet in om Away We Go van een resonante grondlaag te voorzien. De off-beat eerlijkheid die dit filmpje zou moeten uitademen voelt anderhalfuur lang onecht, vals en geforceerd aan.

Sam Mendes komt niet verder dan het braafjes kopiëren van de geplogendheden van het indiegenre, tot en met de alomtegenwoordige folkscore (verzorgd door de Schot Alexi Murdoch) toe. Het resultaat is een 'love it or hate it'-film: een grote groep filmliefhebbers liet zich alvast verleiden en gooien liefkozend het woord quirky in de groep. Voor de niet overtuigenden (zoals wij dus) voelt het vooral bweurky aan.