Op de kop af drie uur. Zolang mogen regisseurs Anthony en Joe Russo en scenaristen Christopher Markus en Stephen McFeely hun tijd nemen om een omvangrijk ‘sluitstuk’ te breien aan de eerste drie fases van het Marvel Cinematic Universe. Als we het tijdens de zomer nog aansluitende “Spider-Man: Far From Home” even buiten beschouwing laten. Maar het einde van de eerste lichting van de Avengers is dit wel degelijk. En dat beseffen de makers maar al te goed. Nagenoeg elke voorgaande film - en dat zijn er 21 - wordt even aangeraakt, en de nog resterende Avengers nemen - zoals dat heet - diepe emotionele beslissingen om de werelddecimering door Thanos uit “Infinity War” te kunnen terugdraaien.

De fans die alle moeren en bouten van het universum binnenstebuiten kennen, mogen zich opmaken voor een achterwerkuitdagende trip met rijstpap, gouden lepels en zonnestraalwolken in het uitstalraam. Een gebrek aan fanliefde kan je het MCU alvast niet verwijten. En dat de fans dankbaar zijn, blijkt uit de volksverhuizing die ze tijdens het openingsweekend ondernamen: met een opbrengst van meer dan 1 miljard op amper een paar dagen tijd is “Avengers: Endgame” de snelste meest verdienende film ooit. Verrassend? Eigenlijk niet. Want het conglomeraat Marvel-Disney bespeelde hun superheldenuniversum van meet af aan als volleerde marketingmaestro’s.

De matineecliffhanger op het eind van “Infinity War” is zonder twijfel de grootste cinematografische popcultuurtrekhaak ooit. Oppergod/schurk Thanos had na het verzamelen van de infinity stones genoeg aan een vingerknip om de helft van de wereld in bladhumus te veranderen. Onder de slachtoffers heel wat superhelden zelf. Degene die overbleven in rouw moeten zien te overleven in een veranderde wereld. Tot dat rouwen voorbij is, en er een kans komt om toch nog even serieus wat ‘Thanosass te gaan kicken’. Iron Man, Black Widow, Hulk, Captain America, Thor, Hawkeye en Ant-Man vinden immers een manier om de eeuwigheidsstenen in hun bezit te krijgen waardoor ze het huidige heden ongedaan kunnen maken. Neen, dit is geen spoiler, daar de manier waarop de Avengers de tijdlijn kunnen buigen al direct na “Infinity War” als (stilzwijgende) waarheid naar voor werd geschoven.

De resterende superhelden to the rescue dus, in een film die - niettegenstaande de al dan niet zelf opgelegde zweem van belangrijkheid - eigenlijk niet slechter of beter is dan het gros van de MCU-titels. De Russo’s hebben er intussen genoeg gedraaid om visueel vooral te bestendigen en moeten geen geld spenderen aan cinematografische of narratieve risico’s. Hoeven die risico’s? Misschien wel, misschien niet. De fans geven wat de fans willen en tegelijkertijd ook de filmjournalistengemeente paaien met een beproefd recept volstond in elk geval om de klus te klaren. Het spreekt alvast in hun voordeel dat ze geen drie uur durende actieoverload afleveren, maar dat ze tijd en ruimte schenken aan (vaak pompeuze) dramatiek, zoals altijd flink aanwezig zijnde humor en aan een narratieve drive die zijn gelijke niet kent in een franchise van deze omvang. Dit mag dan wel studiobandwerk zijn, het komt van een studio die van meet af aan slimmer bleek te zijn dan je mag verwachten binnen de krijtlijnen van wat eigenlijk maar stripverhalencinema is.

Ook positief is de acteerschare die erin slaagde om van hun personages pure iconen te maken. En ja, ze krijgen allemaal hun plek in de zon. De een al wat meer dan de andere uiteraard – maar toch slaagt het scenario erin om ze niet over elkaars voeten te laten struikelen. Fans van de Hulk en Thor hebben ditmaal alvast een extra reden om te juichen. En neen, ook dit is geen spoiler. Net zomin als de drie sterren waarmee dit magnum opus de recensienacht wordt ingestuurd.