Marvel Studios en pleitbeslechter Disney hebben hun uiterste best gedaan om de fans van het Marvel Cinematic Universe een heel apart gevoel van binnen te bezorgen in het jaar van hun eerste decenniumverjaardag. Tien jaar nadat “Iron Man” in de gedaante van Robert Downey Jr. het cinemaluchtruim kwam binnengevlogen is er immers veel veranderd in het MCU. Alhoewel veranderd misschien niet het juiste woord is: eigenlijk is alles er grotendeels hetzelfde gebleven, het is alleen de schaal die groter geworden is. Het verschil tussen de ‘years’ en de ‘mileage’.

De schaal was in elk geval nog nooit zo groot als in “Avengers: Infinity War”, de negentiende titel uit de reeks. Ruw geschat, gewikt en geturfd maken er hier een vijftigtal superhelden hun opwachting om samen Thanos te tackelen, een soort oppergod die – eens hij in het bezit is van de zes Infinity Stones – met het universum kan doen wat hij wil. Daar horen ook genocides bij, volgens hem dé manier om het natuurlijk evenwicht van alle leven op eender welke planeet terug in balans te brengen. Twee van die Infinity Stones zijn in het bezit van superhelden: eentje rond de nek van Doctor Strange, eentje in het voorhoofd van Vision. Aan de Avengers om te vermijden dat Thanos alle vernietigende stenen in zijn bezit krijgt. En ook aan de Guardians Of The Galaxy, want Marvel brengt voor het eerst de twee afzonderlijk opererende superheldenteams samen.

Nieuwe dingen krijg je niet te zien in “Infinity War”. Zelfs Thanos en de Infinity Stones zijn al een tijd onderhuids aanwezig in het MCU, ditmaal komen ze enkel resoluut op het voorplan. Verrassen doet het dus allemaal niet: sommige personages krijgen een of meer gloriemomenten, sommige lopen er voor spek en bonen bij en sommige komen zelfs niet eens aan bod. Wat het MCU wel kon vermijden is dat de personages elkaar voor de voeten vliegen en slingeren: geen megascènes dus met vijftig superhelden in hetzelfde shot. Door de plot in verschillende delen te hakken, krijgen de gegroepeerde personages een aparte missie – gemodelleerd naar “The Empire Strikes Back”, waar de paden van Han Solo en Luke Skywalker elkaar ook nauwelijks kruisten.

Een slimme vondst van het MCU is om de teams door elkaar te mixen: leden van “The Guardians Of The Galaxy” laten interageren met kopstukken van “The Avengers”, is voor de fans natuurlijk een knäckebröd met indigestiekorst.  Het weze hen van harte gegund. Zeker omdat regisseurs Joe en Anthony Russo (na twee “Captain America”-films kind aan huis in het franchise-universum) alles netjes laten samenvloeien binnen de contouren van de saga. De eerste scène is zelfs een onmiddellijk vervolg op “Thor: Ragnarok”. Niet onaardig, die continuïteit.

Toch is “Infinity War” niet het kwalitatieve magnum opus dat het propageert te zijn. De voorbije jaren gingen de superhelden al veelvuldig bij elkaar op de koffie in elkanders films, en die gewenning zorgt toch voor een demper op de wow-factor. Iron Man horen kibbelen met Star-Lord is dan wel nieuw, het is niet zo dat de franchise daardoor boven zichzelf uitstijgt. Enigszins verrassend is wel dat Thanos een volledig uitgewerkte verhaallijn krijgt en dus niet zomaar een zielloos CGI-wezen is: dat stelt vooral Josh Brolin in staat om mooie punten te scoren op de schaal van Serkis. Anderzijds is zijn verhaal over de keerzijde van zijn Godcomplex en de tumultueuze relatie met geadopteerde dochter Gamora weinig meer dan sterk aangezwollen comic-retoriek. Maar de poging tot vlees en bloed aan de plotbeenderen is er wel, dus een op zijn minst bescheiden applaus is op zijn plaats.

Op zich is “Infinity War” vooral inwisselbaar met de vorige twee “Avengers” en met de vorige twee “Captains America”: niet toevallig de films waarin dusver de meeste superhelden samen opdraafden, maar tegelijkertijd ook de films waarvan de verhaallijnen hier het meest samenvloeien. En ook de films met de grootste stilistische verwantschap. Kortom, wie zich kind aan huis voelt in het MCU zal dit blockbusterepos zeker weten te appreciëren, anderen brengen beter een aspirientje mee. Zeker tijdens het laatste uur, waarin een overdaad aan stereotiep knokwerk op twee locaties (Wakanda en Titan) iets teveel op automatische pilootfilmerij lijkt. Meer mocht hier rustig wat minder geweest zijn: de hellehonden bijvoorbeeld voegen niets toe en waren dan ook beter in hun hok gebleven.

En dan is er natuurlijk nog het (non-)einde: wie wil weten welke superheld (finaal) het loodje legt moet immers nog een jaar geduld hebben. Dit is immers ‘to be continued’ in de alsnog “Untitled Infinity War Sequel” die in mei volgend jaar zijn opwachting maakt. De cliffhangercontouren daarvan zijn vooralsnog een goed bepaald staatsgeheim, maar het brugje dat Nick Fury na de aftiteling slaat met het nog daarvoor in de zalen te brengen “Captain Marvel” lijkt er alvast op te duiden dat er altijd nog plaats is voor nog meer. Of hoe de MCU-wagen blijft rollen. Eens te meer en nog steeds tot spijt van wie het benijdt.