Twee sterren is een meer dan gevleide overwinning voor Ashanti, een van de vele megacastproducties uit de jaren zeventig die grossieren in camp die zo slecht is dat het zowaar heel entertainend wordt, zij het niet noodzakelijk op een manier die de producers of regisseur voor ogen hadden. Een guilty pleasure dus. Of puur tijdverlies. Het is maar hoe je het bekijkt. Ashanti is gebaseerd op de roman Ebano van Alberto Vàzquez Figuero, gepubliceerd in 1975. Michael Caine vertolkt een dokter bij de Wereldgezondheidsorganisatie die samen met zijn collega én echtgenote Beverly Johnson in West-Afrika verblijft. Daar wordt Johnson ontvoerd door een bende slavenhandelaars die handelen in opdracht van een malafide sjeik – Peter Ustinov in wat misschien wel zijn slechtste en meest miscaste vertolking ooit is. Caine zet de achtervolging in, en zal zijn deerne uiteindelijk uit de harem van een libidorijke prins – Omar Sharif bijgot – moeten redden. Bevolken ook de cast: William Holden als helikopterpiloothuurling die Caine probeert te helpen de slavenhandelaars te lokaliseren, Rex Harrison als official van een antislavernijorganisatie en Kabir Bedi als een woestijnstrijder die om persoonlijke redenen jacht maakt op Ustinov. Bedi is de enige die nog min of meer geloofwaardig acteert, Holden – die zijn rol accepteerde nadat Telly Savalas en James Coburn het project de rug toekeerden – en Harrison komen niet verder dan hun veredelde cameo’s in telefoneertoestand te brengen.

Ook getelefoneerd: de regie van Richard Fleischer. Van de brio waarmee hij talrijke geslaagde avonturenklassiekers regisseerde, is hier niet veel te merken. Het lijkt wel of hij de vloek van zijn gecontesteerde slavendrama Mandingo hier nog niet van zich heeft kunnen afschudden. Al is de cultstatus van Mandingo misschien wel de reden waarom de producers Fleischer vroegen voor de regie van Ashanti nadat Richard Sarafian na een paar weken werd ontslagen. Fleischer hield het trouwens ook niet tot het eind vol: officieel werd hij tijdens de opnames ziek, officieus werd hij ontslagen door ontevreden producers die moesten toekijken hoe het budget boven het begrootte bedrag van 7,5 miljoen steeg.

Een zot zootje dus, deze Ashanti en ook Caine vond het niets. Hij gaf ruiterlijk toe deze film enkel maar te hebben geaccepteerd voor het loonbriefje – niet de enige keer dat Caine zich daar op liet betrappen trouwens – en adviseerde de lezers van zijn autobiografie zelfs om nooit naar Ashanti te kijken.