68 jaar is de oude rakker inmiddels, maar Woody Allen blijft onverstoorbaar jaarlijks een filmpje afleveren. Dat die films van zeer wisselende kwaliteit zijn is hem vergeven (dat was eigenlijk al gedurende zijn volledige carrière zo). Het warm water zal hij niet meer uitvinden, dus we kunnen enkel maar hopen dat hij tussen de missers door af en toe nog eens met een filmpje op de proppen komt waarbij de sudderzeep aangenaam genoeg is om er twee uurtjes te willen in weken. En kijk eens aan, meteen een omschrijving die goed van toepassing is op Anything Else, de meest onderhoudende Allen-film sedert lange tijd. Niet dat het een volledige triomf is : daarvoor teert hij teveel op de prenten waar hij destijds het meeste lof mee oogstte (Annie Hall, Manhattan). Maar er is zeker niets mis met het feit dat een ervaren regisseur teruggrijpt naar vroegere successen om er een eigentijdse draai aan te geven. Dat hoort nu eenmaal bij de charme van een eigen, herkenbaar oeuvre.

En herkenbaar is Anything Else zeker. Veel neurotisch gezwets, satirische sneren naar de relationale beslommeringen tussen man en vrouw, one liners aan de lopende band, een camera die de contouren van New York streelt, jazzmuziek,… welkom in het Woody Allen-universum. Met Anything Else (ongetwijfeld alweer zwaar autobiografisch getint) probeert de cineast van twee walletjes te eten. Met zijn vertolking van opperneuroot David Dobel toont Allen zijn huidige ik, terwijl de eigenlijke protagonist Jerry Falk Jason Biggs, hopelijk voorgoed verlost van de slaapwekkende American Pie-films) overduidelijk de jonge versie van Allen is. Een opkomende schrijver van routines voor stand-up komieken die liever een existentiële roman over onze plaats in de kosmos zou schrijven. En die tegelijkertijd ook een helse relatie met Amanda, de vrouw van zijn dromen, in goede banen probeert te leiden. En wat voor een vrouw. Christina Ricci is fenomenaal goed en knap in de diabolische rol van Amanda. En zo sardonisch dat je af en toe bijna medelijden zou krijgen met de arme Jerry. De Adams Family-spruit is uitgegroeid tot een klassevolle jonge actrice die koppig haar eigen ding wil doen door niet noodzakelijk de platgetreden commerciële paden te betreden. Je zou bijna gaan geloven dat Allen zelf een flinke boon had voor de actrice, want er is meer dan één scene waarin de camera haar looks bijna voyeuristisch streelt.

Jason Biggs komt er niet altijd even goed vanaf. De jongen heeft gewoon teveel monologen, en na een tijd gaat zijn one-note vertolking wel wat op de zenuwen werken. Bovendien verliest Allen af en toe ook de teugels. Sommige grappen en one liners zijn fenomenaal, anderen gaan dan weer volledig de mist in. Compleet mislukt zijn de momenten waarop Jason Biggs zich rechtstreeks tot het publiek in de zaal richt. Niet nodig, geforceerd en ook nogal inspiratieloos. Veel critici verwijten Allen ook dat hij zich met deze film niet inleeft in het doen en laten van de hedendaagse jeugd, maar dat hij gewoon zijn eigen leefwereld onrealistisch projecteert op de jongere generatie. Kan wel zijn, maar ik heb in elk geval liever een pseudo-intellectuele benadering van de relatieproblematiek dan voor de zoveelste keer een boertige komedie waar cocktails gebrouwen worden van sperma, hondendrollen en allerlei ongespecifieerde lichaamsdelen. Alleen daarom al bekoort Anything Else. Bovendien schudt Allen genoeg gekke kronkels uit zijn pen om de voorspelbaarheid geen kans te gunnen, en haalt hij tussen de lijnen door paranoide uit naar het nieuwe Westerse wereldbeeld na het verdwijnen van de Twin Towers uit zijn geliefd New York.