Raar maar waar: Spider-Man, één van de bekendste superhelden van Marvel, is op het scherm niet de meest succesvolle. Voor zover dat intrinsiek wat uitmaakt: vele Hollywoodproducers zouden hun rechterarm veil hebben voor een prent met de opbrengst van Spidey in hun portfolio. En aangezien we met deze tweede film van de “Spider-Man”-reboot in totaal al op vijf films zitten die wereldwijd grosso modo meer dan 500 miljoen dollar opbrachten tijdens hun bioscooprelease is een term als 'minder succesvol' natuurlijk zeer relatief. Toch hebben de twee “Amazing”-titels het niet echt onder de wind: de opbrengst mag er dan wel zijn, de kritieken en de reacties van het publiek zijn toch minder overweldigend dan bij “The Avengers”, “X-Men” of “Guardians Of The Galaxy”.

Ergens kunnen we dat volgen: toen Marc Webb twee jaar terug “The Amazing Spider-Man” op de popcorngoegemeente losliet, leek de urgentie wat zoek. De re-boot van de “Spider-Man”-saga kwam immers heel vroeg, daar zowat iedereen van de doelgroep nog niet zolang daarvoor de franchise van Sam Raimi achter de kiezen had gestopt. Wat we te zien kregen had dan wel een paar nieuwe toetsen, het bronmateriaal (Peter Parker krijgt een beet van een radioactieve spin, krijgt superkrachten, gaat achter superschurken aan en leert het een en ander over verantwoordelijkheid) was nagenoeg identiek. Wat toch voor een zweempje overbodigheid zorgde.

Van meet af aan was duidelijk dat de “Amazing Spider-Man”-reeks ietwat donkerder zou zijn dan Raimi’s drieluik. Met dank aan Christopher Nolan en volgelingen die inmiddels hadden aangetoond dat stripverfilmingen niet per definitie lichtvoetig en suikerkleurig moeten zijn. Zo zorgde de verdwijning van Peter Parkers ouders voor een duister deken, en was het duidelijk dat Parker naast machtige vijanden, ook met grote emoties zou af te rekenen krijgen. Wat bij Raimi al zo was (de dood van oom Ben), maar ditmaal leek de malaise toch iets steviger op de voorgrond te staan. Toch slaagde Marc Webb er niet meteen in om te overtuigen met zijn reboot: de grootste charme kwam door de voor het genre sterke vertolkingen van Andrew Garfield als de lenige Peter en van Emma Stone als zijn liefje Gwen Stacy.

De sequel “The Amazing Spider-Man 2” gokt op twee paarden: enerzijds is het een voortzetting van het origine-verhaal, anders een (semi) stand-alone avontuur. De intro (waarin we te zien krijgen wat er nu echt gebeurde met Richard en Mary Parker – Campbell Scott en Embeth Davidtz) maakt duidelijk dat de gebeurtenissen uit deel 1 belangrijk blijven. Slechterik Green Lizard ruimt plaats voor drie andere snoodaards: Green Goblin, Elektro en Rhino. Al heeft die laatste (met aanstekelijk boevenenthousiasme vertolkt door Paul Giamatti) eigenlijk niet zoveel in de pap te brokkelen. De andere twee hebben dat wel: Elektro is de alias van de timide Oscorp-ingenieur Max Dillon (Jamie Foxx) die een fixatie ontwikkelt voor Spider-Man nadat die hem tijdens een clash met uraniumstelende terroristen van een gewisse dood wist te redden.

Wanneer Max na een ongeval met elektriciteit en sidderalen transformeert in een freak die van elektriciteit een wapen kan maken (vandaar zijn bijnaam Elektro) en hij ontdekt dat Spider-Man daardoor zijn vijand is, komt hij lijnrecht tegenover zijn vroegere idool te staan. Zo mogelijk nog een gevaarlijker nemesis is Harry Osborne (Dane DeHaan in jonge Leonardo Di Caprio-modus). Een jeugdvriend van Peter Parker die terugkeert naar het ouderlijk huis als blijkt dat zijn vader (Chris Cooper) sterft aan een genetische afwijking waarvan Harry eveneens drager is. Het enige dat de ziekte kan stoppen: een bloedstaal van Spider-Man. Als Peter/Spidey dat weigert omdat hij daar de gevolgen niet kan van inschatten, slaan bij Harry de stoppen door. Hij zorgt voor een paleisrevolutie bij Oscorp, en zet Elektro in als superwapen om Spidey – en bij uitbreiding New York – van de kaart te vegen. En dan is er nog Gwen Stacy. Peter Parkers liefde voor haar gaat dieper dan ooit, zijn dubbele identiteit maakt het echter moeilijk om van haar te houden zoals hij dat wil. Hij wil zijn belofte aan Gwens overleden vader (dat hij zijn dochter nooit in gevaar zou brengen) niet breken, en die drijft een wig tussen de twee geliefden. Zozeer zelfs, dat Gwen New York wil verlaten en zich in Engeland wil vestigen.

Marc Webb pakt uit met een vlot verteld comic book-verhaal, en scoort betere punten dan twee jaar terug. Het zit allemaal wat beter in zijn vel dan de eersteling, en Webb vindt samen met het scenaristentrio een mooie middenweg tussen de stripnonsens en de meer menselijke insteek. Net zoals bij andere Marvel-verfilmingen is het wat zoeken naar een juiste verdeling, maar Webb komt bij momenten aardig in de buurt. Op zich geen eenvoudige taak, want het verhaal is nogal overladen, wat meteen de speelduur van twee uur en twintig minuten verklaart. “The Amazing Spider-Man 2” is niet altijd even waterdicht of strak (het is zelfs jammer dat Webb na het orgelpunt in de climax iets te lang blijft doorgaan), voordeel is uiteraard dat je de Marvel-verplichtingen niet als grote kunst moet fileren, eerder als massa-entertainment van een goed schap. En in die optiek valt er best te genieten van dit ragfijn spel.

“The Amazing Spider-Man 3” was eerst aangekondigd voor 2016, maar is inmiddels verschoven naar 2018, al dan niet omdat coscenarist/sterkhouder Roberto Orci het project verliet. De geplande spin-off rond de “Sinister Six” maakte dan weer de omgekeerde beweging en staat nu geprogrammeerd voor de zomer van 2016. Dat we het laatste rond Spider-Man nog niet hebben gezien, is duidelijk. In welke vorm en aan welk tempo de reeks(en) worden verdergezet zal de toekomst moeten uitwijzen.

Sony spaarde de toeters en bellen niet voor de blu-ray release. Naast de traditionele commentaartrack zijn er dertien verwijderde of alternatieve scènes te rapen, met als paradepaard het vijf minuten durende 'Peter Meets His Father'. De kijk achter de schermen mag er ook zijn. De making-off docu 'The Wages Of Heroism' is onderverdeeld in zes hoofdstukken die tjokvol details zitten. Hoe Webb trouw bleef aan het Marveluniversum in het algemeen en dat van de vorige film in het bijzonder, hoe de acteurs zich hun karakters eigen maakten, hoe de effecten tot stand kwamen, hoe het draaien van een film in hartje New York verliep, hoe het zit met de kostuums en het production design … you name it, they got it. Het resultaat is een mooie kijk op de wijze waarop Hollywood zich vandaag de dag op peperduur blockbusterentertainment stort. Verplichte kost, zelfs voor wie “The Amazing Spider-Man 2” maar een matige film vind.