Vooreerst, we hebben alles behalve een voorliefde voor Chris Farley, we vinden hem een domme, dikke komiek die ons tot hiertoe nog nooit aan het lachen kon brengen. Maar goed, met Matthew Perry erbij en zo, je weet maar nooit. Het werd een miskleun, weeral...
Humor in films ligt moeilijk, waar de één zich mee kan kapotlachen zorgt zelfs voor geen glimlach bij iemand anders. Wanneer Farley in een hoge boom klimt om het ei van een heuse roofvogel te stelen die nodig is om zijn vriend te genezen en aangevallen wordt door het dier in kwestie, dan kan de schermutseling die daarop volgt je misschien aan het lachen brengen, misschien... Wanneer hetzelfde zich nog eens voordoet, en nog eens en nog eens, dan kan ik me moeilijk voorstellen dat iemand vier keer met hetzelfde kan lachen. Indien dit toch zo mocht zijn, dan stel ik voor dat je een dokter bezoekt.