Een chartervliegtuig met een Uruguayaans rugbyteam en hun familiale entourage aan boord vliegt boven het Andesgebergte met bestemming Chili waar een doordeweekse wedstrijd moet afgewerkt worden. Plots komt het toestel in een noodweer terecht en kwakt tegen een verdoken bergtop. Het vliegtuig wordt uiteengereten en het passagiersgedeelte wordt weggekatapulteerd tot op een desolate bergflank.

Het veertigtal overlevenden is op zichzelf aangewezen om te overleven temidden van dode en gewonde vrienden, waanzin, honger en barre vriestemperaturen. Vullen ze hun eerste dagen nog enigszins met de hoop op een efficiënte reddingsactie van de hulpploegen, wanneer ze een week na de crash via een gespaard gebleven radiootje vernemen dat de zoekacties gestaakt zijn, steekt de wanhoop uiteraard de kop op.

Totdat de sterksten van de groep besluiten om een lange en gevaarlijke voettocht te ondernemen over de ruwe, besneeuwde Andesbergtoppen om op eigen houtje de bewoonde wereld te bereiken. Om de naderende uitputting door honger en de daaruit voortvloeiende hongersdood buiten spel te zetten moeten ze een emotionele gewetensknoop doorhakken: bij gebrek aan voedselvoorraden beginnen de overlevenden met het systematisch verorberen van hun dode makkers...

Dit boeiende en op ware feiten gebaseerde materiaal (de ramp voltrok zich begin 1972) heeft zoals het gros van de ware verhaalconstructies te kampen met een gediversifieerde plotaanpak, genre ‘te veel informatie op te weinig tijd’. Waar dit vroeger al wel eens een struikelblok vormde, weet Alive dit euvel in zijn voordeel over te takelen. Indien dit gruwelijke verhaal immers niet echt gebeurd was, konden de makers dit geheel nooit zo geïnspireerd schokkend laten overkomen. Met de wetenschap in het achterhoofd dat de filmversie slechts een minieme fractie van de onmenselijke werkelijkheid is, blijft de prent constant imponeren. Vooral het laatste deel, waarin de overlevenden herhaaldelijke pogingen op touw zetten om te ontsnappen uit hun isolement is inhoudelijk, maar ook cinematografisch erg sterk.
Niet gespeend van zwarte humor is het voorts bv. ook opmerkelijk hoe de mannen te midden van de gruwelijke ellende hun waardering voor het panoramische bergdecor blijven behouden.

De cast bestaat hoofdzakelijk uit onbekende acteurs, op een paar uitzonderingen, Ethan Hakwe (Dead Poets Society, White Fang) en Vincent Spano (in het begin van de jaren 80 eventjes een tieneridool), na. Onbekend maakt onbemind, waardoor de film dan ook constant geloofwaardiger blijft dan moest pakweg Kevin Costner in de sneeuw ronddwalen, hetgeen het waargebeurde aspect van het verhaal een flinke deuk zou toebrengen.
Frank Marshall, Spielbergs hulpje bij zowat zijn gehele oeuvre en regisseur van de beestige spinnenthriller Arachnopobia houdt het verhaaltempo strak en leidt met professionele hand de film naar een pakkend geheel. Gelukkig maar, want een dergelijk sterk gegeven onbenut laten en doen verzanden in een pover resultaat, dat zou pas erg geweest zijn.