Wolff is iemand die goochelt met cijfertjes.  Een boekhouder in maatpak.  Ijzig kalm wanneer hij telkens weer een nieuwe klant over de vloer van zijn klein, bescheiden kantoortje krijgt en samen met hen bekijkt hoe men via boekhoudkundig hocus-pocus de fiscus wat lichter kan maken en de klant wat tevredener.  Dat hij er zelf ook een aardige stuiver aan verdient spreekt voor zich.  Het zijn  kleine zelfstandigen en bescheiden bedrijfjes die tot zijn cliënteel behoren en niets doet vermoeden dat hier heel wat meer aan de hand is dan het eerste deel van deze synopsis doet vermoeden.  Want eigenlijk is zijn manier van werken maar een dekmantel voor het freelance werk waarbij hij wetmatig ver buiten de lijntjes kleurt, gelet op het kaliber van zijn klanten

de gevaarlijkste criminele organisaties ter wereld.

Ray King is Directeur bij het Ministerie van Financiën (geef toe, bekt makkelijker dan de ‘Treasury Department’s Crime Enforcement Division’).   Logischerwijze staat hij aan de kant van de fiscus en is zijn belangrijkste opdracht het bestrijden van de witteboordcriminaliteit.  Heel concreet : ‘accountants’ als Christian Wolff opsporen, vatten en overdragen aan dat andere Ministerie, dat van Justitie.  Zodat die met een stevig dossier onder de arm de verdachte kunnen vervolgen, hem dagvaarden voor de rechtbank en hem finaal kunnen opsluiten…  Zelf maakt King al jaren jacht op de mysterieuze boekhouder en nu heeft hij besloten in een laatste ultieme poging agent Median voor zijn spreekwoordelijke kar te spannen.  Median (Cynthia Addai-Robinson uit “Star Trek : Into Darkness” maar het best gekend voor haar televisiewerk à la ‘Spartacus’ bv.) is eigenlijk een analiste voor de Overheid/Ministerie van Financiën.  Om de druk ook bij haar wat op te drijven speelt King het spel niet helemaal netjes en stelt voorwaarden als hij Medina de mogelijkheid geeft om alles op alles te zetten in de zaak van haar leven…

Een synopsis van een zwart-wit verhaal zo lijkt het wel.  Goed vs slecht.  De overtreders van de wet vs de wetsdienaars.  Het lijkt een eenvoudig maar dankbaar verhaal voor een actiethriller maar de uitwerking ervan in het geval van “The Accountant” is allesbehalve simpel.  Er zijn nogal wat plotdraadjes en –lijnen op de scenario-tafel gegooid bij het schrijven van het script waar men er om één of andere reden zoveel als mogelijk van wilde behouden en er weinig of geen werden afgevoerd.  Het gebruik van flashbacks maakt het er ook al niet makkelijker op dus is het niet verwonderlijk dat niet alles scenariomatig netjes correspondeert met elkaar.  Niet alle plot-draadjes zijn dus keurig met elkaar verbonden en er blijven nogal wat losse (plot-)eindjes achter.  Regisseur Gavin O’Connor weet dat ook en heeft het over een “verhaal met een verwevenheid van puzzles die het een hoge IQ-factor geeft en het bijzonder intrigerend maakt”.  ‘ Is maar hoe je het bekijkt en verwoordt natuurlijk.

En toch is “The Accountant” best wel een onderhoudende thriller geworden alhoewel de film tegelijk ook drama en actie is.  Wat dit laatste betreft zijn de filmmakers voor het hoofdpersonage een tijd op zoek geweest naar een passende variant onder de gevechtssporten.  Passend, gelet op bepaalde asepcten van de protagonist.  Samen met Sam Hargrave en Fernando Chien, verantwoordelijk voor het stuntwerk in “The Accountant”, koos men voor het minder gekende pentjak silat, een Indonesische variant onder de ‘martial arts’, aangevuld met judo en jiu-jitsu.  Op vlak van conditie kwam de voorbereiding voor de film voor Ben Affleck op een uitgelezen moment, gelet op zijn recente ervaring als Batman.  Affleck investeerde hiervoor flink in tijd en bracht maandenlang twee uur per dag door in een trainingsomgeving om enerzijds een optimaal resultaat te kunnen bereiken in de film maar anderzijds ook de meeste van de actie-scènes zélf te kunnen uitvoeren.  De inspanningen die Affleck moest doen op vlak van wapengebruik zijn vergelijkbaar met wat hij moest doen voor het fysieke aspect van zijn rol.

Regisseur Gavin O’Connor is het best gekend als regisseur van “Warrior” (2011), een sterk drama met ondermeer Joel Edgerton, Tom Hardy en Nick Nolte dat genomineerd werd voor een pak filmprijzen.  Daarnaast is O’Connor ook verantwoordelijk voor de pilootfilm van de Netflix-serie ‘Seven Seconds’, gaat hij het oorlogsdrama “Atlantic Wall” regisseren én wordt zijn naam genoemd samen met die van Ben Affleck rond het verfilmen van het door Ken Bensinger geschreven boek ‘Houses of Deceit’ over het corruptieschandaal bij de Wereldvoetbalbond/FIFA.