Barrow, Alaska. Een klein dorpje. Prachtige natuur. Veel sneeuw. Weinig inwoners. Zelfs héél weinig inwoners, wanneer de jaarlijkse periode van 30 dagen totale duisternis wordt ingezet. De sheriff en zijn assistent doen alvast hun gebruikelijke ronde want voor het zover is dienen nog enkele belangrijke zaken te gebeuren natuurlijk. Daar hoort het wijzigen van het aantal inwoners op het bord dat staat opgesteld bij het binnenrijden van het stadje, niet bij. Waar er anders ongeveer 600 mensen wonen in het dorp zullen er straks weinig meer dan 150 zijn… Stilaan wordt ook nu weer alles in gereedheid gebracht voor iets wat wel lijkt op een soort winterslaap van deze gemeenschap.

Maar op de laatste dag mét zonlicht krijgen de twee politiemensen een aantal bijzondere oproepen. Bij het ter plaatse gaan op het eerste adres wordt vastgesteld dat alle rendieren van een bewoner, eigenlijk toch wel zijn broodwinning, op een bloedige manier werden afgeslacht. Kort hierna gaan de twee wetsdienaars langs bij iets wat aanvankelijk is doorgegeven als 'vandalisme'. Ook al niet een bagatelletje zo blijkt want op dit adres werd zowat de helft van een helikopter gesloopt. “Wie doet nou zoiets ?”, het is een vraag die men zich ook hier stelt. En om het rijtje af te maken valt dan ook nog eens de electriciteit uit van het ganse dorp.
Het zou allemaal een samenloop van omstandigheden kunnen zijn maar Sheriff Eben (Josh Hartnett) gelooft niet in dit soort van toeval. Zeker niet wanneer hij ook nog eens het hoofd van één van zijn medeburgers op een staak gespietst ziet wanneer hij langsrijdt op een volgende locatie waarvoor een oproep is binnengelopen. Lang duurt het niet voor hij zich realiseert dat 'zijn' dorp door dit alles volledig van de buitenwereld is afgesloten en hij de enige man is waarop men als bewoner nog een beroep zal kunnen doen de komende dertig donkere dagen/nachten…
Wanneer hij in een café een vreemde kerel oppakt die niemand kent en die overbrengt naar de cel van het Politiebureau wordt duidelijk dat dit luizig individu meer afweet van het onheil dat Barrow te wachten staat. Hij jaagt iedereen de stuipen op het lijf met zijn onheilspellende, traag uitgesproken zinnetjes en is ervan overtuigd dat men hém wel zal komen redden als het zover is…

“30 Days of Night” is gebaseerd op de miniserie van 3 boekjes van Steve Niles en Ben Templesmith. De producenten Rob Tapert en Sam Raimi zagen de verfilming hiervan als dé kans om terug te keren naar hun “Evil Dead” roots. Hun keuze om het allemaal te gaan regisseren viel op David Slade die met zijn “Hard Candy” op beiden een positieve indruk had nagelaten. Slade was nog voor hij de aanbieding kreeg al vertrouwd met het werk van Templesmith die de vampieren in zijn boeken zelf ziet als niets meer of minder dan 'eetmachines'. Om de dol op bloed zijnde wezens de gepaste look en uitstraling te geven deed men een beroep op de specialisten van de gekende ‘Weta Workshop’ uit Nieuw-Zeeland die met “The Lord of the Rings” en “The Chronicles of Narnia” al hun kunnen hadden bewezen.

Als locatie was het échte Barrow niet echt een optie. Daar ligt het vol met troep want het is al even moeilijk om de vuilnis en het afval er weg te krijgen als het is om er bepaalde dingen naar toe te brengen. De belangrijkste set werd dan ook gebouwd in de omgeving van een niet langer in gebruik zijnde Amerikaanse luchtmachtbasis. Volgens de makers is enkel het ‘Muffin Monster’ (overigens een beschermd merk !) niet écht in de film. Deze fijnsnijmachine om het ding maar eens een snelle vertaling mee te geven wordt niet alleen in de échte Utilidor in Barrow/Alaska gebruikt maar ook in 20.000 andere locaties. Het ding werd door de filmmakers helemaal opnieuw gebouwd maar dan een flink stuk groter dan de échte exemplaren. “30 Days of Night” is logistiek dus een stuk moeilijker dan je denkt en daar zijn de 280 ton aangemaakte (kunst)sneeuw (ter vergelijking : in “The Chronicles of Narnia” waren het er 'maar' 35 ton…) toch een voorbeeld van. Naast de 4.000 liter nepbloed natuurlijk.

Deze horror/thriller van David Slade kreeg aan het begin van de film van ons alle krediet en het eerste halfuur is op zich niet teleurstellend. Het zijn de flitsende, snel gemonteerde en vooral suggestieve en dus weinig onthullende actie- en thrill-scènes die het hem hier doen. Je weet als kijker dus echt niet wat voor schorremorie, aliens, bad guys, losers, bandieten, zombies, monsters of weet ik veel, het stadje lijkt te gaan innemen.
Maar dan maakt de regisseur de keuze (wat in dit geval een spijtige is gebleken) om dan plots in één keer toch alles prijs te geven. Waar je tot dan toe in het ongewisse werd gelaten over wie, wat, waarom, enz… krijg je nu plots wél te zien met wie/wat het stadje zal moeten proberen af te rekenen. Wél en helemaal, van kop tot teen als het ware. En dat is spijtig want de enige manier om nu nog het (tot dan toe al vrij lage) niveau van daarvoor te halen is er een bloederige en dus vrij sappige opeenvolging van gruwelijkheden van te maken. Het expliciet (ver)tonen van de belagers hoeft nog geen slechte zaak te zijn maar de filmische kwaliteit van de gedrochten is niet van die aard dat ze het probleemloos nog een uurtje na het vermelde keerpunt kunnen… uitzingen.
De wezens hebben iets van de vroegere body snatchers maar dat alleen volstaat natuurlijk niet. De leider van dit zootje ongeregeld (Danny Huston) ziet er echter uit als een Nederlander – no offence voor onze noorderburen hier - en zijn mysterieus, onverstaanbaar (maar wel ondertiteld…) geprevel werkt na een tijdje meer op de zenuwen dan dat het goed doet voor de film. Spijtig maar volledig in de lijn van de verwachtingen is natuurlijk dat ene Josh Hartnett in dit alles de hoofdrol heeft (maar Ashton Kutcher was nog treffender geweest). Op die manier verzandt een op zich vrij interessant gegeven in iets wat maar met moeite tot aan randje B-film komt.