De sequel is dood, lang leve de spirituele verwantschap. Koud en boud door de bocht gaand een recensie beginnen, het is eens wat anders. “Alien” bracht “Prometheus” voort, “Rocky” “Creed”. En Richard Linklaters “Dazed & Confused” gooit er later dit jaar “Everybody Wants Some” tegenaan. Daarnaast zijn er nog de 'cinematic universes' en 'extended universes' waar de blockbustermarkeers vandaag de dag zwaar op inzetten. Ja, het wordt een trend. Getuige ook deze “10 Cloverfield Lane”. Een film die op zich weinig gemeen heeft met “Cloverfield” uit 2008. De format is volledig anders (geen found footage ditmaal) en er zijn geen overlappende personages. Enkel op het eind is er een link met Matt Reeves’ prent, en het is er zelfs een die er eigenlijk nogal met de haren bijgesleurd is.

J.J. Abrams slaagde er als producent destijds in om met de hulp van slimme (virale) awarenesscampagnes een hit te scoren met “Cloverfield”, een shaky cam-relaas over de aanval van buitenaardse wezens op New York – en bij uitbreiding op de rest van de wereld. Aangezien “Cloverfield” veel geld opbracht en het found footage-genre successen bleef genereren, is het een half wonder dat er niet snel een sequel kwam. J.J. Abrams bleef naar eigen zeggen wachten op het juiste moment, terwijl hij zijn carrière verder uitbouwde met ronkende titels als “Super 8”, “Star Trek” en “Star Wars: The Force Awakens”.

En plots was dat moment daar. Via Paramount kreeg hij “The Cellar” doorgespeeld. Een script met weinig personages en weinig locaties, en de studio dacht dat hij wel wat kon aanvangen met de lowbudgetpremisse. Aanvankelijk koos Abrams Damien Chazelle om het scenario te verfijnen en te verfilmen. Toen die de kans kreeg om zijn droomproject “Whiplash” te draaien, werd de vrijgekomen regieplaats ingenomen door debutant Dan Trachtenberg, de zoveelste reclameregisseur die de overstap naar het grote Hollywood mocht maken.

Oorspronkelijk was het helemaal niet het idee om van “The Cellar” een “Cloverfield”-gerelateerde prent te maken. Abrams vond dat de plot er echter het DNA mee deelde en benutte gaandeweg de kans om het Cloverfield-universum uit te breiden. De titel “10 Cloverfield Lane” werd pas gekozen nadat de opnames achter de rug waren, waardoor het zelfs voor de cast een verrassing was dat de film die ze hadden opgenomen plots deel uitmaakte van iets groters. De deur naar een derde “Cloverfield” - in welk formaat dan ook - staat nu in elk geval wagenwijd open.

Blijft de vraag of “10 Cloverfield Lane” een monsterfilm is, ja of nee. En daar komt eigenlijk geen eensluidend antwoord op. In het eerste uur en kwartier eigenlijk niet. Tenzij in metaforisch opzicht. Alhoewel het laatste kwartier dan weer wel … ach, struin gewoon een multiplex – of beter nog, een buurtbioscoop – binnen en ontdek het zelf. Al was het maar zodat we onze recensie op een spoilervrije noot kunnen afsluiten. Want eigenlijk is dit een film uit de reeks 'hoe minder je vooraf weet, hoe beter.' Vandaar dat wij ons beperken tot de boodschap dat het zich grotendeels in een ondergrondse bunker gesitueerde “10 Cloverfield Lane” in de eerste plaats heel competent is gemaakt, dat Mary Elizabeth Winstead zich Ellen Ripley-allures aanmeet, dat John Goodman zich nog eens van zijn meest dreigende kant mag laten zien en dat wie heel goed oplet tijdens de eerste vijf minuten Bradley Cooper kan horen. Voilà.