Of hoe de pietluttige “Alien Vs Predator”-filmpjes met een fikse klap terug naar het verdiende af worden gemept. Ridley Scotts terugkeer naar de franchise die hem destijds op de filmkaart zette sluit immers netjes aan bij de originele quadrilogie. Of liever: springt gezwind over de nummers drie en vier van David Fincher en Jean-Pierre Jeunet en nestelt zich tussen zijn eigen origineel en James Camerons hyperkinetische en superpotente sequel. Scott en Twentieth Century Fox lieten lange tijd in het midden of “Prometheus” een echte “Alien”-film zou worden, maar dat was vooral om het mysterie intact te houden en de hype aan te wakkeren. Want ja, dit is wel degelijk een film uit de “Alien”-reeks of toch minstens een prent die (zoals Scott het mooi uitdrukt) er het DNA mee deelt.

Anno 2093 vertrekt het schip Prometheus op een ruimtereis die het ontstaan van de mensheid moet blootleggen. De archeologen Elizabeth Shaw (Noomi Ramace) en Charlie Holloway vonden op tal van archeologische vindplaatsen immers aanwijzingen dat er in a galaxy far, far away een planeet is waar de scheppers van de mensheid huisden (eat that, Darwin). De Weyland Corporation (wie anders) financiert de expeditie van Shaw en Holloway omdat stichter Peter Weyland het begin van alle leven met eigen ogen wil zien (en als het even kan er ook een fikse duit wil aan verdienen). Ook nog aan boord van de Prometheus: kapitein Janek (Idris “The Wire” Elba), Weyland-honcho Meredith Vickers (Charlize Theron), robot David (Michael Fassbender) en een handvol hand- en spankrachten die moeten helpen bij het ontginnen van de oerkrachten.

De ontdekking op de planeet slaat de expeditie met verstomming. Artefacten duiden erop dat er wel degelijk leven was op de planeet. Wat er gebeurde op de planeet, blijkt echter een raadsel. Er worden lijken gevonden van de oorspronkelijke bewoners en zelfs een redelijk intact overblijfsel van een van de scheppers van de mensheid of 'engineers'. Bij nader onderzoek ontdekt Shaw dat het DNA van de engineers identiek is aan dat van een mens, en dat de mensheid dus wel degelijk afstamt van de ruimtekolonisten. Tegelijkertijd maakt een op bloed beluste parasiet zich meester van twee crewleden en besmet een geheimzinnige infectie Charlie. Heelhuids terugkeren naar de aarde wordt al snel een onmogelijke opdracht, zeker omdat er nogal wat geheime agenda’s aan boord van de Prometheus blijken te zijn.

Op zich is het verhaal al eerdere keren eerder verfilmd in sf-land: een ruimteschip met wetenschappers of militairen of eender wie reist naar een vreemde planeet om er op zoek te gaan naar buitenaards leven. Geef toe, het klinkt bekend in de oren. Wie de originele “Alien”-films niet heeft gezien (stoppen met lezen en inhalen die schade, nu) zal misschien maar weinig boodschap hebben aan “Prometheus”, wie wel bekend is met het “Alien”-universum zit daarentegen waarschijnlijk al direct op het puntje van de stoel. Scott stopt immers heel wat verwijzingen naar zijn klassieker uit 1979 in “Prometheus”, en dat levert intrigerende scenariokronkels op. Zo leren we meer over de beweegredenen van de Weyland Corporation, en ontdekken we de oergenen van de 'facehuggers' en 'chestbursters'. Bovendien blijft Scott met “Prometheus” (gelukkig) trouw aan de zich traag opbouwende stijl van de eerste “Alien”-film, waardoor het resultaat zich in de eerste plaats laat bekijken als een cadeautje voor de fan van het eerste uur. Voor wie het een blij weerzien is met anticiperende spanning die hand in hand gaat met fabelachtige mooie effecten en een geïnspireerd production design.

Als puntje bij paaltje komt haalt “Prometheus” het droog aan de haak gewogen niet bij de originele “Alien”, maar dat hoeft ook niet. “Prometheus” is wat het is en doet wat het moet doen: een stijlvolle knipoog naar één van de meest invloedrijke sf-thrillers ooit, en eerder gemaakt uit eerbied dan uit goedkoop winstbejag. En voorzien van een paar strategisch goed geplaatste pionnen op het speelveld: Noomi Rapace laat als ersatz-Ripley zien dat er misschien toch een mooie carrière voor haar is weggelegd in Hollywood (volgend jaar is ze van de partij in “Passion”, de nieuwe thriller van Brian De Palma!), Charlize Theron is creepy als ijzige Weylandmedewerkster, Idris Elba geïnspireerd als kapitein van de “Prometheus” en Michael Fassbender waarachtig leuk als niet zo koosjere robot met een Peter O’Toole fetisj.

Al is het uiteindelijk toch een beetje jammer dat er geen moeite werd gedaan om alle plotgaten dicht te rijden en dat de cruciale vraag die in “Prometheus” wordt gesteld geen onmiddellijk antwoord krijgt. Waardoor er dus geen 100 procent-voltooide link naar het 'space jockey'-begin van “Alien” is. Kwestie van de deur toch op een kier voor een prequelsequel te zetten. Als die echter even geslaagd is als deze film: laat maar komen, gedomme. Al krijgen we waarschijnlijk eerst Scotts directors cut op dvd/blu-ray zien. Zowaar iets om naar uit te kijken.