Gregory La Cava koos nadat hij was mislukt in de kunst van het schilderen voor de kunst van het filmmaken.  Hij begon weliswaar als striptekenaar voor kranten en tijdschriften, maar het bleek een goeie springplank voor het maken van animatiefilms.

In het begin van de jaren '20 ging hij kortfilms regisseren en met His Nibs maakte hij zijn eerste langspeelfilm.  Van zodra de geluidsfilm werd geïntroduceerd bleek dat de regisseur beter tot zijn recht kwam in zijn vak.

ZIjn voorliefde ging uit naar komedies, gekenmerkt door cynisme maar waar improvisatie mogelijk en zelfs belangrijk was.  Hij slaagde er veelal in om het beste uit zijn cast naar boven te halen, sommigen beweren dat hij er op deze manier zelfs in slaagde om slechte scenario's te laten resulteren in matige of zelfs goeie films.  Bed of Roses is hiervan een goed voorbeeld.  Het verhaal mag dan zo cliché en zelfs afgezaagd zijn, La Cava maakte er een bijtende komedie van omtrent het menselijk gedrag.