Als kind nam Ginger Rogers dans- en zanglessen en was pas vijf toen ze te zien was in vijf commercials die in Kansas City werden opgenomen.  Op 6-jarige leeftijd al trok ze een eerste keer naar Hollywood (!) en hierna naar New York.

Als er één filmgenre is waar Ginger Rogers het best mee geassocieerd wordt dan is het wel de musical, ze danste en zong zoals alleen zij dat kon.  Voeg daar nog iemand als Fred Astaire aan toe en je had een onweerstaanbaar muzikaal duo dat zorgde voor vuurwerk op het scherm.  Niet alleen op muzikaal vlak maar ook de romantiek tussen de twee was voor die tijd onovertroffen en hun scènes blijven ook nu nog pareltjes op het (tv-)scherm.  Ginger Rogers was een knappe vrouw en wanneer Astaire zijn romantische liefdesslag telkens weer thuis haalde in een film kreeg iedere kijker het heel warm van binnen.

Ginger Rogers was de dochter van LeLa Rogers en maakte haar professioneel filmdebuut toen ze pas 14 was, haar moeder had een eerder aanbod om de carrière van Ginger op te starten afgeslagen.  Ze was te zien als danseres in een vaudeville-stuk met Edie Foy in Fort Worth waar haar moeder op dat moment werkte als verslaggeefster en criticus.  Ginger won specifieke charleston-wedstrijden opengesteld voor amateurs en richtte hierop zelfs Ginger and the Red-Heads op.  Met haar eerste echtgenoot, Jack Pepper trad ze ook een tijd op als Ginger and Pepper.  Hierna was ze nog solo te zien met de Eddie Lowry band in Chicago en het Paul Ash Orchestra in New York.  Gedurende deze periode was ze te zien in enkele kortfilms waaronder Campus Sweethearts met Rudy Vallee.

In 1929 zorgde Walter Wanger er voor dat ze een contract kreeg bij Paramount terwijl ze ook al op Broadway te zien was in de musical Top Speed.  Haar volgende Broadway-musical werd Girl Crazy van George Gershwin.  Ze speelde tussendoor in Astoria (Queens) wat rollen in kleinere Paramount-films en maakte eigenlijk haar langspeelfilmdebuut in Young Man of Manhattan.    In 1931 trok ze naar Hollywood en sloot er een overeenkomst af met Pathé waarna ze in enkele van hun B-films een rol kreeg.

Drie jaar later werd de samenwerking met Fred Astaire opgestart met Flying Down to Rio van RKO, een eerste in een reeks van tien films.  Na tien jaar van romantische musicals was het tijd voor wat anders en voor haar rol in Kitty Foyle kreeg Rogers zelfs een Academy Award.  De hoogtepunten waren natuurlijk die uit de musical-/Fred Astaire periode maar films als Tom, Dick and Harry, Roxie Hart, The Major and the Minor en Monkey Business verdienen ook een eervolle vermelding.

Haar laatste rol was die als moeder van Jean Harlow in Harlow (1965) maar haar succes in Broadway bleef wat langer duren : in Hello, Dolly ! bijvoorbeeld waar ze de rol had overgenomen van Carol Channing.  In 1969 tot slot was ze nog de ster in de Londense productie van Mame.

Ginger Rogers trouwde vijf keer.  Haar tweede man was acteur Lew Ayres, nummer vier was acteur Jacques Bergerac, de laatste keer dat Rogers haar ja-woord gaf en kreeg was met acteur/regisseur William Marshall.