In de mixer: een snuif Wreck-It-Ralph, een teen The Truman Show, een vlaag Groundhog Day en een laag Ready Player One. In het glas: Free Guy, een film over een computeralgoritme dat zo goed gecodeerd is dat hij A.I.-gewijs levend wordt.

Of hoe een figurant in een computerspel die eigenlijk gewoon een levenloze achtergrondfiguur is plots op de voorgrond treedt en menselijke interacties kan dwarsbomen - zij het zonder het zelf te beseffen dat hij gewoon vastzit in een volledig fictieve computerwereld. Computer- en programmeerfilosofie … het zijn heus wel prangende vraagstukken hoor die anno 2021 in de bioscoopzalen worden gedropt. Nou nou nou.

Uiteraard is er een correlatie tussen de personages in het spel en een paar daarbuiten. De bedenkers van het observatiespel waar Free City op gebaseerd is bijvoorbeeld. Jodie Comer en Joe Keery moesten immers toezien hoe hun code en spel werden gekaapt door spelgoeroe Taika Waititi die hun creatie vervolgens omtoverde tot een veel gewelddadiger equivalent - en hen daarbij ook financieel en deontologisch in de zak zette. Comer en Keery proberen in het spel sporen terug te vinden van hun eigen code en kunnen daarbij rekenen op de hulp van ‘niet-speelbaar karakter’ Guy (Ryan Reynolds) die gaandeweg evolueert tot superheld tegen wil en dank. Nou nou nou.

Reynolds doet binnen dit gekkewereldwerk precies wat van hem verwacht wordt: grijnzen, lachen, meppen en geestige/geestig bedoelde dialogen debiteren. Veel verschil met wat hij laat zien in pakweg Deadpool of The Hitman’s Bodyguard is er niet. Hij heeft dus duidelijk zijn niche gevonden. En die zal hij blijven vullen zolang die niche succesvol is. De wetmatigheid van het Hollywoodalgoritme. Goed dat er nog wat tegengas is van relatieve nieuwkomer Comer die frisheid in het geheel weet te etaleren, al komt dat misschien ook wel omdat ze een echt personage vertolkt. En wie graag Waititi in overdrive ziet gaan, is hier ook aan het juiste adres. Ook regisseur Shawn Levy - van de Night At The Museum-trilogie - weet nauwelijks te verrassen. Een videospelfilm is wat je wil, een videospelfilm is wat je krijgt. En dat aspect sprak alvast ook de Disneybonzen aan die deze film bij hun overname van Twentieth Century Fox netjes ongemoeid lieten omdat ze er het kassapotentieel van inzagen.

Mooi is wel - en dat mag ook gezegd - dat de personages die in en uit het spel ageren af en toe een kunstmatige computerschermglans over hun gezicht meekrijgen, waardoor de grens tussen het spel en de spelers vaak vervaagt. Een van de redenen waarom er op de eindgeneriek ruw gewikt en gewogen zo’n 25 effectenhuizen de revue passeren.

Free Guy is een film voor en van zijn tijd: geen plaats voor rustpunten, minder origineel dan de makers zelf denken maar tegelijkertijd nog net entertainend genoeg om binnen de krijtlijnen van het genre geen al te mal figuur te slaan. Al bestaat de kans dat Free Guy voor gamefreaks een heilige graal is die ze adoreren als betrof het een antieke slee in een opslagruimte of een schommelstoelmummie op zolder. Het weze hen gegund.