Wam, bam, thank you ladies and gentlemen die meewerkten aan “Spider-Man: Into The Spider-Verse”. Een hoogst originele metatrip die de enterhaken in Marvels “Spider-Man”-geschiedenis slaat, en daarbij uitpakt met een flitsende animatiestijl die strippanelen vermengt met faux 3D, live action en abstracte beeldvorming. Kunstzinnig handgeklap en schoudergeklop gegarandeerd. Een zoete weerwraak van “The Lego Movie”-initiatiefnemers Christopher Miller en Phil Lord nadat hun knipoogstijl niet “Solo”-fähig werd bevonden.

Lord en Miller regisseerden ditmaal niet zelf, Lord staat wel op de aftiteling als coscenarist. De opzet van “Into The Spider-Verse”: door een breuklijn in het universum verenigen zes iconische Spider-mensen zich om de snode plannen van maffiabaas Kingpin te dwarsbomen. Die wil met een deeltjesversneller zijn overleden gezin terughalen, maar die versneller zorgt er tegelijkertijd voor dat New York door een gigantische aardbeving ten onder kan gaan. Zo goed als alle Spider-Men die de revue passeren komen uit het Marvelstripcanon. Daarin stierf Peter Parker in 2011, waarop het spinnenkostuum naar de tiener Mike Morales verhuisde, zoon van een Afro-Amerikaanse vader en een Puerto Ricaanse moeder.

“Into The Spider-Verse” is eigenlijk het genesisverhaal van Morales die na een beet van een radioactieve spin de nieuwe Spider-Man wordt. Filmische mentorhulp krijgt hij daarbij van Peter B. Parker, een Peter Parker uit een alternatief universum die in zak en as zit omdat zijn huwelijk met Mary Jane op de klippen is gelopen. Twee Peters en een Mike volstaan echter niet in dit multiversum. Ook Gwen Stacy duikt op als Spider-Woman. Daarnaast is er nog ruimte voor de uit de jaren tachtig getransporteerde cartooneske Peter Porker aka Spider-Ham en voor de zwart-wit Spider-Man Noir, uitgerust met een Philip Marloweattitude en de stembanden van Nicolas Cage. Vervolledigt het sextet: Peni Parker, een futuristisch mangameisje en haar Spider-Manrobot. Zij heeft geen comicroots, maar verscheen oorspronkelijk als personage in het uit 2014 stammende videospel “Spider-Man Unlimited”. 

Puur aan de haak gewogen is “Into The Spider-Verse” een standaardsuperheldenverhaal met een superschurk die de wereld wil vernietigen. Niets nieuws onder de zon met andere woorden. De manier waarop alles wordt geconcipieerd, maakt de standaard toch speciaal: het moet van “Sin City” geleden zijn dat er een animatiefilm was die het bronmateriaal zo geïnspireerd naar het witte doek wist te transporteren. Het is die originaliteit en een heel aimabele ondertoon die er voor zorgen dat deze liefdesbrief aan Stan Lees meest complexloze superheld twee uur lang blijft begeesteren en entertainen. Welhaast elk frame is een kunstwerkje op zich, en bevat genoeg details om meerdere visies te rechtvaardigen.

Een instant cultfilmpje dus. Zijn de “Deadpools” ook, kan je argumenteren. Klopt, maar waar die franchise eigengereid drijft op R-grappen die de vaart uit het verhaal halen of die volledig zijn toegespitst op de hoofdrolvertolker, slamdunkt “Into The Spider-Verse” met spitse witzen, een fabuleus productieontwerp en goede ouderwetse leut met genoeg knipogen naar bestaande comics, games en films. Alles voorhanden om de webnerds met een brede glimlach naar een ragfijn walhalla te sturen.