In 2009 was de “Star Trek”-reboot een van de popcornchouchou’s bij pers en publiek. J.J. Abrams werd er definitief een grote meneer door en de verjongde “Star Trek” met meer dan een verhaaltechnische knipoog naar de klassieke jaren, cameo van Leonard Nimoy inclusief – bleek kapitaalkrachtig genoeg om met een opbrengst van meer dan tweehonderd miljoen dollar de zevende plaats in de Amerikaanse top tien te veroveren. De sequel “Star Trek Into Darkness” rijfde in 2013 nog steeds de dollars en andere valuta binnen, maar de consensus was toch dat deze sequel kwalitatief een stap achteruit vormde. Een gekraste perceptie waarmee de productie voor “Star Trek Beyond” van start moest gaan. Zonder J.J. Abrams in de regiestoel zelfs, want die had voor zichzelf een uitstap naar Jediland gepland.

Oorspronkelijk zou Roberto Orci de regieklus klaren. Het zou meteen het regiedebuut zijn voor deze scenarist die aan beide vorige films had meegeschreven en nog tal van andere blockbusters op zijn conto heeft staan. Creatieve meningsverschillen staken daar een stokje voor, en Orci werd zowel van de regiestoel als uit de schrijfkamer verwijderd. De regie ging uiteindelijk naar Justin Lin (“The Fast And The Furious 3, 5 en 6”) en voor het script werd na veel vijven en zessen een beroep gedaan op Simon Pegg, die hier meteen een co-auteurvermelding kreeg. Een toeval zal het wel niet zijn dat het personage van Scotty ditmaal opvallend veel one-liners en soloscènes krijgt. Al doet deze opmerking afbreuk aan de liefde voor de materie van Pegg en coschrijver Doug Jung: in de eerste plaats leveren ze immers een werkstuk af dat vooral de teneur van de originele reeks laat herleven. Geen wonder dat veel recensenten opmerkten dat “Star Trek Beyond” een dubbele aflevering uit de klassieke serie zou kunnen zijn.

We zoeven de Enterprise binnen tijdens het derde jaar van hun vijfjarenmissie om de vrede in alle uithoeken van het universum te bewaren. De melding onderzoeken van een gestrand schip op de planeet Altamid – netjes verscholen achter een nog niet eerder ontdekte/bezochte sterrennevel – hoort daar ook bij. Blijkt dat die oproep een grote valstrik is: Kirk, Spock en co worden aangevallen door de vloot van ene Krall, en die aanval is zo intens dat de Enterprise crasht op Altamid, de helft van de bemanning wordt gevangen genomen en Kirk en Spock al hun wijsheid en puntoorgymnastiek zullen nodig hebben om levend Altamid te kunnen verlaten. En dat is maar een deel van hun opdracht: blijkt dat Krall van plan is om met een biologisch wapen al het leven uit te roeien op Yorktown, een dichtbevolkte Starfleet-ruimtestad waar alles peis en vree is en dat ook hoort te zijn.

De fun primeert in “Star Trek Beyond”, en dat is uiteraard een goede zaak. De plotscharnieren zijn allerminst memorabel: als puntje bij paaltje komt blijkt de nogal (f)lauwe schurk (Idris Elba) een voormalig lid van de voorloper van de Federatie te zijn die niets moet weten van de verzoenende hand die de intergalactische organisatie naar (voormalige) vijanden uitstrekt. Rand van de zetel-materie is het niet, zeker niet omdat alles uiteindelijk toch eindigt met een voorspelbaar rondje knok- en vliegwerk. En hier en daar is alles toch een beetje warrig en laat maar waaierig: hoe kwam Scotty nu precies los van dat ravijn is een vraag die ongetwijfeld de kop zal opsteken. Los van deze en andere tegenkantingen levert Lin een film af die best mag gezien worden. Het matineegevoel overheerst – zeker tijdens het lange middenstuk na de crashlanding van de USS Enterprise op Altamid.

Frappant is dat “Star Trek” het anno 2016 moeilijk heeft om op te tornen tegen het comicgeweld dat het blockbusterlandschap kleurt. “Beyond” leverde nog maar nauwelijks de helft van de vorige twee titels op. Onverklaarbaar is die mot in de franchise niet: “Into Darkness” was niet denderend, het aanbod aan concurrerende bigbudgetvishaken is enorm en “Star Trek” doet het schijnbaar niet zo goed bij de dertien tot vijftienjarigen. Blijven over: de onverbiddelijke Trekkies, en die zijn blijkbaar niet meer zo talrijk als in de hoogdagen van de reeks, films en talrijke televisiespin-offs. Met als resultaat de vaststelling dat een van de betere escapistische spektakels van deze zomer weinig tot geen buzz weet te genereren.  En zeggen dat er nochtans een mooie hommage aan de bompa’s en bomma’s van de originele Enterprisecrew is ingebouwd.