Het wil vooralsnog niet echt lukken met de drievouden in de “X-Men”-franchise. Nadat eerder Brett Rattners “X-Men: The Last Stand” het onderspit moest delven in vergelijking met de eerste twee “X-Men”-films, is het nu de beurt aan “X-Men: Apocalypse” om minder goede punten te verdienen dan “X-Men: First Class” en “X-Men: Days Of Future Past”. Nochtans was het ditmaal opperhoofd Bryan Singer zelf die aan het roer stond. Het kan niet altijd superheldenkermis zijn, natuurlijk.

Misschien is een van de redenen dat we teleurgesteld de zaal verlieten wel dat er teveel superheldenrollercoasters zijn. Dit is de vierde comicverfilming op vier maand tijd, en wie er de releasekalender voor de komende maanden en jaren bijneemt ziet een tsunami aan superheldenfilms aan de horizon. Metaalmoeheid is bijna niet uit te sluiten. En die is hier zeker merkbaar. Singer slaagt er niet in om iets nieuws te brengen, en er is geen enkele setpiece die onder de kleren kruipt of blijft hangen. Net omdat we het allemaal hebben gezien: CGI-gebouwen en steden die met de grond gelijk worden gemaakt … het is moeilijk om er nog van onder de indruk te geraken. Met als gevolg dat we tijdens de finale stiekem hoopten dat de zaallichten snel terug zouden aanfloepen. Een gevoel dat we geenszins hadden bij “First Class” en “Days Of Future Past”. Integendeel. Het is treffend dat de beste – en eigenlijk enige memorabele – setpiece hier een Quicksilvervariatie is op een van de hoogtepunten van “Days Of Future Past”.

De déjà-vu gewenning is niet de enige reden waarom “Apocalypse” niet werkt. Tweede minpunt: een banale slechterik die niet genoeg kleefkracht heeft om te boeien. De eeuwenoude En Sabah Nur (Oscar Isaac) is een Egyptische leider die – in de tijd dat de dieren nog spraken en Obelix de neus van de sfinx van Gizeh nog niet had afgehakt – droomde van onsterfelijkheid en die hoopte om die via een of ander hocuspocusritueel ook te verkrijgen. Een en ander verliep niet zoals gewenst, en de zelfverklaarde godheid werd levend begraven. In 1983 stoot CIA-agente Moira MacTaggart (Rose Byrne) op dat graf, net op tijd om te zien hoe En Sabah als oppermutant wakker wordt om zijn plan om de mensheid te vernietigen en de wereld opnieuw op te bouwen volgens zijn megalomane wensen verder te zetten. Omdat Nur liever bevelen geeft dan ze zelf uit te voeren, omringt hij zich met vier 'horsemen'-mutanten. Kwestie van een woordspeling op 'the four horsemen of the Apocalypse' te kunnen maken, uiteraard. De gemuteerde snoodaard slaagt er zelfs in om Magneto te rekruteren, en om Charles Xavier te ontvoeren omdat hij diens telepatische krachten kan gebruiken om zijn doel te bereiken. Aan de jonge lichting X-Men de taak om een stokje voor Magneto’s vernietigende plannen te steken, Xavier te redden en Magneto terug in het goede kamp te krijgen.

Het script van “X-Men: Apocalypse” slaagt er nooit in om een vuist te maken. Het zou leuk moeten zijn om de jonge lichting X-Men te kunnen vergelijken met de ‘oudere’ die hen bekend maakte, maar de vlam slaat niet in de pan. Niet alleen door de gewenning of de weinig imposante slechterik trouwens. Her en der voel je dat Singer en co het universum te ver willen doordrijven: de cameo van Wolverine was niet echt nodig. Ook jammer is dat de eightiesvibe grotendeels ongebruikt blijft. Goed, Eurythmics komt langs, Quicksilver speelt Pacman en her en der sijpelt nog een nektapijtdetail door … maar die vallen in het niets als je het vergelijkt met de doeltreffende manier waarop de sixties en seventies werden geëerd in de vorige twee “X-Men”-titels.

Of hoe het sop een beetje van de “X-Men”-all-starkool is. Hopelijk een uitschuiver die in deel zeven terug rechtgezet wordt. An sich valt er aan de mutanten immers nog genoeg blockbusterplezier te beleven. Vooral omdat de cast nog steeds zichtbaar in de formule gelooft. En dat scheelt ook in mindere tijden een slok op de borrel.