We hebben – echt waar – geprobeerd om “Transformers: Revenge Of The Fallen” een faire kans te geven – erewoord, echt waar. Om ons te vereenzelvigen met het doelpubliek hadden we zelfs onze standaardoutfit (gleufhoed met drie pennen vastgehecht, t-shirt met opschrift ‘ja, ik weet waarschijnlijk meer van film dan jij, so what’, effen gestreken witte broek en lichtbruine mocassins) ingeruild voor surferspetje, t-shirt met skate-opdruk, korte broek en afgesleten loopschoenen. Kortom, we waren klaar voor Michael Bays spetterende, groter dan het leven zijnde, explosieve rollercoastersequel op de eerste “Transformers”-film van twee jaar terug. We dachten er even aan ons zelfs een 5 liter-emmer popcorn aan te schaffen, maar we zijn uiteraard niet helemaal gek. Kunnen wij er dan wat aan doen dat we voelden hoe we al na ongeveer een kwartier terug transformeerden in onze eigen kritische zelve ?  Dat dit filmpje echt wel geen spek voor de bek was  ?  Dat we ons vitrioolspuiend alter ego voelden kriebelen en toen al wisten dat de bespreking op deze fijne filmwebsite toch vooral negatief zou zijn, zelfs al deden we op het eind in een zwak moment alsnog een serieuze scheut water bij de wijn door toch twee sterren uit te delen ?  Dat we het als onze taak zien jullie te waarschuwen dat “Transformers: Revenge Of The Fallen” dan wel spectaculair mag zijn, maar dat het tegelijkertijd ook superbelachelijk, oliedom en rotvervelend is ?

Op de keper beschouwd geven we graag toe dat het verhaal als sequel op zich best perspectieven opent. Megatron, die op het eind van de vorige film verbannen was naar de zeebodem, zint op wraak en al snel blijkt dat de Decepticons nog een grotere troef in bezit hebben. The Fallen, zowat de oervader van de Decepticons, kan zich immers opnieuw materialiseren en alle energie uit de zon halen. Dat levert dan wel een dode blauwe planeet op, maar dat zal hem worst wezen. Om de zon leeg te zuigen moeten de nog op aarde aanwezige Decepticons de ‘matrix of leadership’ zien te veroveren. De vindplaats daarvan zat verborgen in de Allspark, en is nu op wonderbaarlijke wijze getransporteerd in het brein van Sam Witwicky (Shia LaBeouf). Algauw zitten de Decepticons achter zijn veren (en achter de pluimen van Mikaela (Megan Fox)), en moeten de Autobots (Optimus Prime op kop) het duo opnieuw beschermen. En tegelijkertijd de matrix zien te lokaliseren voor de Decepticons dat doen. Al is er opnieuw genoeg militaire sturm und drang voorradig om de Autobots een handje toe te steken en de aarde te vrijwaren van het triestig stervenslot…

Waar Bay de vorige keer focuste op een vijftiental transformers, klokt het aantal nu ergens tussen de veertig en de vijftig af. Naar het schijnt, we hebben ze niet allemaal geteld. Er zijn er in elk geval te veel, dat is zeker. Dat Optimus Prime, Megatron en Bumblebee behouden blijven, daar kunnen we nog inkomen. The Fallen zelf oogt ook redelijk cool en de scène met de Pretender is meer dan ok (en is eigenlijk zelfs de beste scène, zelfs al speelt die min of meer leentjebuur bij de “Terminator”-reeks). Bay vult de film echter ook tot de nok toe met sidekicktransformers die enkel maar in de weg lopen en voor comic relief moeten zorgen. Kan iemand eens dringend aan de brave man uitleggen dat comic relief het doel voorbijschiet als het resultaat tenenkrommend idioot is? Ook de bijrollen zijn grotendeels in dezelfde bedstee ziek. Geen idee wie de beslissing nam om ouderpaar Kevin Dunn en Julie White een grote rol toe te bedelen, maar een goed idee was het geenszins. Zeker niet als blijkt dat die twee ook nog voor geen enkele reden tijdens de climax worden opgevoerd. Of toch, er is een reden. Bay wil namelijk veel emotie in de film stoppen. “This one comes from the heart and is filled with passion”, verklaarde hij promotalkgewijs. Amai, ons voeten. De film zit boordevol van de pot gerukte slecht in beeld gebrachte scènes waarin zelfopoffering en moed worden benadrukt met op de achtergrond een gezwollen heroïsche score van heb ik jou daar. Typisch Bay, inderdaad, maar waar het ooit voor een leuke film zorgde (“The Rock”) en een keer zodanig gigantisch over de top was dat je er wel moest mee lachen (“Armageddon”), is het vet nu toch echt wel van de soep.

Bay laat wat een onbekommerd stuk zomerentertainment kon zijn escaleren tot een doorsnee van Hollywood op zijn slechtst. “Transformers: Revenge Of The Fallen” kan nauwelijks ademen, wordt ondermijnd door een afgezaagde soundtrack en door belachelijke beeldvoering. Moet je bv. maar eens kijken hoe John Turturro (geen idee trouwens welke pillen die ditmaal als ontbijt, diner en lunch heeft genomen) en Ramon Rodriguez (ook opgezadeld met een belachelijk idiote bijrol) aan het eind van de strijd worden gefilmd: als zwaaiende silhouetten van helden met een rode hemel als achtergrond. Ook de puberale adoratie voor het vrouwelijk schoon in de film is lachwekkend. De meisjes worden steevast in close-up in beeld gebracht, of het nu gaat om Megan Fox of om een studente in de universiteitsaula. Fox mag dan volgens sommige magazines uitgeroepen zijn tot mooiste vrouw ter wereld, door Bays overdadig gekwijl ziet ze er op de duur eerder infantiel en lelijk uit. Geen wonder dat ons cinefiel uithoudingsvermogen uiteindelijk deed wat de Challenger in januari 1986 ook deed. Uiteenspatten dus.

Dat er ondanks alles toch een derde “Transformers”-film komt met andermaal Michael Bay aan het roer is geen verrassing. Vooreerst tekende hij vrij snel voor een trilogie, en bovendien bracht deze film (hou je vast aan de takken van de knotwilgen) in Amerika op vijf dagen tijd al tweehonderd miljoen dollar op. Kans is dus groot dat dit qua ticketverkoop de grootste hit van het jaar wordt. Brrrr….