Alle Repelsteeltjes nog aan toe: Stephen Sommers heeft alsnog groen licht gekregen om na het abominabele, verschrikkelijk saaie en infantiele “Van Helsing” toch nog een film te draaien. Over vergevingsgezindheid gesproken, al zal het feit dat de man ook verantwoordelijk is voor de succesvolle eerste twee “Mummy”-films met Brendan Fraser daar ook wel mee te maken hebben. En zelfs “Van Helsing” bracht meer dan 100 miljoen dollar op aan de kassa in Amerika. Producent Lorenzo di Bonaventura en de Hasbrospeelgoedketen spannen als paroolofficiers van dienst Sommers voor hun kar voor “G.I. Joe: The Rise Of Cobra”, alweer een film met plastic actiefiguren in de hoofdrol, en zowaar een betere dan hun “Transformers”-aderlatingen.

De speelgoedfiguurtjes “G.I. Joe” werden in 1964 door Hasbro geproduceerd als jongensantwoord op de razend populaire Barbie. Het was meteen de eerste keer dat de speelgoedfirma (actie)poppetjes op de markt bracht. Er werden vier soldatenfiguurtjes gemaakt, en in 1982 kreeg het speelgoed een update met nieuwe figuren, wapens en voertuigen.
Het speelgoed kreeg ook ‘achtergrond’ mee en Hasbro verdiende ook bij de nieuwe generatie speelgrage jongeren bakken geld aan G.I. Joe en zijn team die nu de strijd aanbonden met de superslechteriken van het Cobra Command. Het scenario van deze eerste volwaardige G.I. Joe-live actionfilm haalt de mosterd bij die speelgoedmythologie en catert daardoor meteen aan het jeugdsentiment van de jarentachtiggeneratie en gooit uiteraard genoeg digitale effecten in de mixer om ook de hedendaagse kindertjes massaal naar de zaal te lokken.

Dat “G.I. Joe: The Rise Of Cobra” hoofdzakelijk lawaaierig en idioot biosvoer levert, hoeft niet te verbazen. Dat de nonsens soepel binnenglijden en in tegenstelling tot “Van Helsing” of “Transformers: Revenge Of The Fallen” niet voor afgestorven hersencellen zorgt, doet dat wel. Al mochten de wenkbrauwen wel fronsen bij de nogal aparte proloog. Ergens in de nabije toekomst (’t kan dus evengoed morgen of volgend jaar zijn) ontwikkelt wapenfirma MARS geleid door de Schot James McCullen (Christopher Eccleston) de revolutionaire nanomites – een nanotechnologisch wapen dat alles binnen bereik kan vernietigen, of het nu gaat om het menselijk zenuwstelsel of volledige steden. Een leuk hebbedingetje dus, en McCullen verkocht vier met nanomites gevulde ‘warheads’ aan de NAVO. Tijdens het transport van die dingen loopt het mis: de militaire eenheid die instaat voor de veiligheid wordt overvallen door een onbekende vijand en de oorlogskoppen worden ei zo na gestolen. Enkel door tussenkomst van het G.I. Joe-team, geleid door generaal Hawk (Dennis Quaid) blijft het materiaal in ‘veilige’ handen.

Duke (rijzende ster Tatum Channing) en Ripcord (Marlon Wayans), de beschermers van het transport, krijgen van Hawk de kans om toe te treden tot zijn team, waardoor het tweetal algauw dikke maatjes wordt met medestrijders Scarlett, Snake Eyes, Breaker en Heavy Duty. Het team kan die versterking gebruiken, want het duurt niet lang vooraleer het hoofdkwartier wordt belegerd en de oorlogskoppen worden gestolen. Hawk en zijn team ontdekken al snel dat McCullen zelf achter de diefstal zit. Met het geld dat hij van de NAVO kreeg voor de ontwikkeling van de wapens, zette de Schotse schoft immers een plan in gang dat van hem de totale heerser van de wereld kan maken. Voor Duke wordt de strijd tegen McCullen trouwens persoonlijk als blijkt dat zijn vroegere verloofde (Sienna Miller) deel uitmaakt van McCullens team…

“G.I. Joe” teert op pixelcrashes en van de pot gerukte setpieces zoals die waarin Parijs ei zo na met de grond wordt gelijk gemaakt (meteen ook het beste kwartier uit de film). Saai is de film allesbehalve: Sommers en de scenaristen doen zelf hun best om hun speelgoedfiguren te injecteren met een dosis vlees en bloed, plezieren de liefhebbers van martial arts, strooien met one liners dat het een lieve lust is, dijken de irritatiegraad van Marlon Wayans in en gooien overvloedig Sienna Millers decolleté in het rond. Tegen de climax (een onderwaterstrijd die uitdrukkelijk knipoogt naar nonsensicale Bondfilms in het algemeen en “Thunderball” in het bijzonder) is het vet grotendeels van de soep, maar dit eerste avontuur van de Globally Integrated Joint Operating Entity laat zich verrassend vlot bekijken. Eerste ?  Jawel, want de makers richten zich duidelijk op een sequel gezien de ondertitel en de losliggende verhaaldraden vlak voor de eindgeneriek. En daar de opbrengst in Hollywood na het eerste weekend meer dan behoorlijk was (heerlijk toch, die economische parameters) komt die opvolger er zo goed als zeker. Laat draaien, die mallemolen.