Het is al veel gezegd ende geschreven: Pixar staat op eenzame hoogte als het aankomt op het afleveren van sublieme 3D-animatie. Hun negende langspeler is opnieuw een kwalitatieve hoogvlieger. Zelfs al hebben de bollebozen geen volledig meesterwerk meer afgeleverd sinds “Finding Nemo” en haalt (hoe mooi de prent ook is) “Wall-E” niet ongeschonden de eindstreep, toch is dit weer fenomenaal goed. En origineel. Waar naaste concurrent Dreamworks Animation blijft grossieren in pluizige fastfoodbeesten met bekende sterren als stemmen, levert Pixar een prent af die de animatiegrenzen serieus verlegt.

Onze aardkloot in een niet nader gedefinieerde toekomst. Mensen zijn er niet meer, en alle gebouwen staan desolaat leeg en verlaten. Enfin, toch die in Amerika, maar we zullen voor de goede orde aannemen dat de situatie in alle werelddelen hetzelfde is. Het overgebleven afval wordt op aarde verwijderd door opruimrobotjes type Wall-E (Waste Allocation Load Lifter Earth-Class), en daarvan is er nog eentje overgebleven. Ijverig schuift hij de rommel met zijn grijphanden in zijn bak, plet het plat en stapelt het op torens die nog groter zijn dan de doorsnee wolkenkrabber. Wall-E kwijt zich gedienstig van zijn taak, maar de arme drommel is een beetje eenzaam in zijn uppie, en daar kan zelfs een occassionele kakkerlak als speelkameraad weinig aan veranderen. Na de werkuren zondert Wall-E zich af in zijn zelfingerichte bunker waar hij afval dat hij mooi vindt opstapelt en waar hij elke avond geniet van een oude VHS-cassette met daarop de sixtiesmusical “Hello Dolly”.

Op een dag landt een ruimteschip met aan boord de sexy designrobot EVE (Extra-terrestrial Vegetation Evaluator) die op aarde komt kijken of er nog plantaardig leven is. Zijn blikken hartje gaat prompt sneller kloppen en ja hoor, de arme drommel is verliefd. Hij probeert prompt de roboticadeerne te veroveren met zijn snuisterijtjes, maar dat is niet zo eenvoudig daar EVE nogal op haar missie is gefocust. Wanneer Wall-E haar een plantje schenkt dat deel uitmaakt van zijn huisraad, wordt de situatie nog erger, want EVE verzeilt in stand-by modus. Wanneer ze terug wordt opgehaald, twijfelt Wall-E geen moment en volgt hij haar de wijde ruimte in…

De eerste drie kwartier van “Wall-E” zijn ronduit verbluffend. De animatie is fenomenaal gedetailleerd en is doorspekt met slimme toetsen live-action (het fragment uit “Hello Dolly” bv.). Bovendien merk je nauwelijks dat Wall-E geanimeerd is: zijn metalen omhulsel kon net zo goed van een echt robotje afkomstig zijn. De grappen zijn subtiel en talrijk genoeg om meer dan een keer van de film te kunnen genieten. Probeer maar eens niet gecharmeerd te geraken door Wall-E met de bal aan het touwtje of de Rubik-kubus. Zo mogelijk nog beter zijn de passages waarin hij EVE probeert te charmeren met zijn huisraad : opnieuw is een prominente rol weggelegd voor de Rubik-kubus, en de scène waarin Wall-E met de uitgeschakelde EVE een spelletje Pong speelt is even ontroerend als geniaal.

Jammer dat het tweede deel van de prent een stijlbreuk vormt. De avonturen van Wall-E en EVE in het ruimteschip zijn lawaaierig en chaotisch en breken met het poëtische, Chaplineske eerste deel. Vooral de karakterisatie van de vadsige menselijke karikaturen valt tegen. Ergens is het moedig dat Pixar het lef heeft om de huidige consumptiemaatschappij te veroordelen (en dat bij monde van het grote geld genererende Disney), maar ergens rijst het sterke vermoeden dat Wall-E een veel betere film zou zijn geweest indien het bijna woordeloze stramien van het eerste deel werd gevolgd. Gelukkig dramt Pixar er de ecologische boodschap niet in met de mokerhamer, en zijn er tijdens de passages in het ruimteschip nog genoeg andere geinige roboticagrappen. Maar eigenlijk is dat maar een schrale troostprijs na het ijzersterk begin. Hoe dan ook, verplichte kost, dit animatiefilmpje. Zo, en dan gaan we nu de lege drankblikjes pletten. Auwtsj, snijwond…