Voor degenen die  dachten dat alleen psychopaten een schop  onder de filmkont verdienen : maak kennis met Miranda Hillard Sally Field, een onuitstaanbare carrière-vrouw die besluit te scheiden van grapjas-echtgenoot Daniel (Robin Williams) nadat een geit, te gast op een illegaal verjaardagspartijtje voor haar zoon, de begonia's opgevreten heeft.  Dat ze daarmee haar 5 kinderen in zak en as zet, zal haar tandpastaglimlach-ego een zorg zijn.

Gelukkig leidt dit gegeven naar een film die zijn gigantisch succes waarmaakt door Williams zijn gang te laten gaan als de bejaarde Schotse huishoudhulp  Mrs. Doubtfire, zijn vrouwelijk alter ego zodat hij de kinderen alsnog kan zien buiten de schamele wettelijke bezoekuren om.

Nu is dit 'vader wil kinderen terug' thema nogal voorspelbaar, plat sentimenteel uitgewerkt, maar als je daar niet over struikelt, valt toch vooral de goede slapsticktiming van regisseur Chris Columbus (Home Alone) op die de nummertjes van Williams in goede banen houdt en zo ondermeer een spetterende finale  aflevert.

Als Mrs. Doubtfire zich profileert als de komedie van het jaar ligt dit dan ook niet aan het scenario, maar wel aan de vermommingsacts van Robin Williams, die zelfs het meest irritante filmverhaal  hoogst verteerbaar en smakelijk zou maken.

De laatste zin vermelding is echter weggelegd voor de spetterende mak up van Greg Cannon, die vorig jaar een Oscar won voor de latex en gipscreaties in Bram Stoker's Dracula.