De tandem van giebelkonten Seth Rogen en Evan Goldberg zet productioneel nog eens in op een drama. Dat moet al geleden zijn van 50/50 – en toen was het toegestaan om tussen de tragiek door nog ietwat te lachen. Ditmaal wordt vooral de serieus zwaarwichtige kaart getrokken. Al is monkelen wel toegestaan.

Miller’s Girl laat zich – met wat goede wil – zelfs omschrijven als erotische thriller en zoekt – zo lijkt het toch – bewust de controverse op door te gaan voor een verhaal over een literatuurprofessor (Martin Freeman) die zich laat verleiden door een achttienjarige studente (Jenna Ortega) die haar stap naar volwassenheid inkleurt door hem te fêteren met een zelfgeschreven hommage aan het rampetampwerk van Henry Miller. Aha, meteen de titel verklaard. Zou je kunnen denken. En voor de helft juist zijn. De literatuurprofessor van dienst heet namelijk ook Miller. Een dubbele bodem dus zowaar. En dat in een film waarin het finaal moeilijk is om de echte bodem te ontwaren nadat alles wat potentieel intrigerend was in een vrij duffe ravage is weggezakt.

Jade Halley Bartlett – die ook het script schreef – wil in haar regiedebuut sjieke zaken vertellen over de (aantrekkings)kracht van literatuur, en hobbelt over de eindstreep als een literaire versie van pakweg Fatal Attraction en Wild Things. Met een scheut Lolita en Oleanna erover. Na een best wel solide start begint het script te zwalpen tussen opgehitste mannen en ophitsende jongere vrouwen en lijkt alles per minuut banaler te worden. Wat het lot van de personages uiteindelijk is, wie zijn gat verbrandt, wie op de blaren moet zitten, wie tekeer gaat als een hond in een porseleinen kegelspel of wiens kruik barst als een geschoten beer … de kans is groot dat het je geen – om het op zijn Henry Millers te zeggen – platte vijg zal interesseren.

Freemans Miller blijft steken in de genreclichés als gefaald auteur die bijklust als docent creatief schrijven, en getrouwd is met een schrijfster (Dagmara Domińczyk) die hem constant loopt te kleineren terwijl ze voortdurend haar ook al Henry Miller-waardig decolleté in zijn neusgaten duwt. Ortega mag het doen met Cairo Sweet als coole personagenaam, maar loopt uiteindelijk ook maar gewoon wat te emmeren terwijl ze haar seksueel ontwaken verdrinkt met letterzettende obsessies en bewust hoogdravende voice-overs. Tenzij een masturberende Freeman je ding is of je de inlassing van lesbische tienerliefde als extra plotpunt de max vindt, is de kans klein dat Miller’s Girl je zal weten te prikkelen.

Monotone holle mensen, ze durven nogal eens naar een monotoon holle film leiden. ‘t Is hier niet anders. Welke ambities Miller’s Girl ook had, waargemaakt worden ze niet. Kijk liever (nog) eens naar Miller’s Crossing of Gregory’s Girl. Of naar Those Magnificent Men in their Flying Machines.