Hoop doet leven. Maar doet niet altijd open als er op de deur wordt geklopt of op het venster wordt getikt. Vooral bij de rauwe transpiratievlekken in de Belgische cinema blijft de grendel tegenwoordig ferm op slot. Na eerdere met doem overladen slotakkoorden in Het Smelt en Amal kleurt ook in het onder de vel en de huid kruipende Skunk de hemel aan het eind donkerder dan duisterzwart.

Voor zijn vierde langspeler ontfermde Koen Mortier zich over de in 2015 verschenen debuutroman van Geert Taghon. Een met kennis van zaken geschreven roman daar Taghon een fiks aantal jaar in de kinder- en (forensische) jeugdpsychiatrie en als vormingswerker actief was. Skunk is fictie, maar aangezien zowat alle handelingen en gebeurtenissen wel een voedingsbodem hebben in ware feiten – of er dicht bij aanleunen – kan je het evengoed lezen als gecamoufleerde non-fictie. Taghon stuurde zijn boek zelf naar Mortier met de vraag of er een film inzat, en dat bleek wis en waarachtig het geval te zijn.

Zelfs los van het slotakkoord is Skunk uiteraard geen film waar je vrolijk van wordt. Of in een vlaag van optimisme misschien wel, als je ziet hoe gepassioneerde jeugdwerkers zich inzetten om gelittekende jongeren terug op het goede pad te krijgen. Gelittekend door tegenslag, verwaarlozing, een onvermogen om sociaal te ageren, een mentale beperking of gewoon uit pure baldadigheid … wat ook de reden is … het toewerken naar het lijmen van de gebarsten cocon … ‘t kan een glimlach op het gezicht toveren, een klein (niet in brand gestoken) katje waardig.

Naar de reden waarom de zeventienjarige Liam (een saignante Thibaud Dooms) tegen de schenen van het leven schopt is het niet ver zoeken: extreem familiaal geweld, want ma en pa deugen niet. Liam groeide op in een tierend, motten uitdelend, sociaal-onacceptabel gezin waarin hij in de kelder werd opgesloten terwijl ma en pa woeste seksfeesten organiseerden of als straf omdat hij in zijn broek had geplast of ge-geweetwelwat. Een schrijnend gebrek aan liefde, mededogen, normenbesef en empathie waardoor het bijna de logica zelf lijkt dat een door het leven gedesoriënteerde Liam op een bepaald moment zou opgenomen worden in een gesloten jeugdinstelling.

Mortiers inkijk op de onderlinge interactie van de jongeren die daar verblijven en op die met hun opvoeders en toezichters (Dirk Roofthooft, Natali Broods, Boris Van Severen) levert een beklemmende en niet van zwarte humor gespeende kijkervaring op. Nog meer zo wanneer Sarah Vandeursen en Amenra-frontman Colin H Van Eeckhout opduiken als in een rechte lijn van Beëlzebub afstammende hellepoortouders. Laat ons hopen dat het aantal dergelijke zotten dat kinderen op de wereld heeft gezet of van plan is dat te doen aan de lage kant is.

Dooms is de lijm die Skunk nodig had: zowel zijn (extreme) woede als de zachte pogingen tot een glimlach of het gelouterd in het reine komen met de situatie waar hij zich in bevindt, vloeien geloofwaardig in elkaar. Wat de vraag doet stellen of Mortiers keuze om aan het eind voluit voor extreme exploitatie te gaan geen groot deel kijkers zal afstoten van de sympathie die ze tegen dan voor Liam waren gaan voelen. Dat buitensporig mishandelde of getormenteerde jongeren niet zomaar op 1-2-3-4-5 het leven perzikzacht zullen omarmen … ja, wiedes. Maar om de sluimerende hoop die er kan zijn linea recta naar video nasty terrein te stuwen … het is op zijn minst een opvallende keuze te noemen. Of hoe wat begon als een Ken Loach-liturgie spoorslags finisht als een Gaspard Noé-metallurgie. Je kan het maar weten.