Geweld, chaos, onverdraagzaamheid … al ettelijke miljoenen jaren een constante op onze grote wereldbol. Ja, die appel waaruit Eva destijds beet in de tuin van Eden … het was een zure. Zelfs voor evolutieleersupporters.

Zalig zij die proberen om overeenkominzicht te brengen in de hoop dat een zoete en niet door pesticiden aangetaste appel een positief verschil kan maken in de puinhoop. In Amal is die eer weggelegd voor het titelpersonage, elektrificerend vertolkt door Lubna Azabal. Lerares Frans in een middelbare school in Brussel, die ziet hoe haar klas plots een gevaarlijke vuurhaard wordt nadat twee moslimleerlingen een andere moslimleerlinge aanvallen nadat ze er haar van verdenken lesbisch te zijn. Want damesliefde en herenliefde zijn volgens de fundamentalistische moslimleer verderfelijk en verfoeilijk. Amal gaat voluit voor verdraagzaamheid en tolerantie in haar gediversifieerde klasgroep, het slaan daarbij proberend in te ruilen voor het zalven. De brute realiteit maakt het haar echter allesbehalve gemakkelijk in een clashende ‘samenleving’ waarin structurele of menselijke oplossingen eerder utopisch dan realistisch blijken.

De Marokkaans-Belgische cineast Jawad Rhalib put voor zijn vierde langspeler uit zijn verleden als documentairefilmer om zijn dialogerend drama met het zweet op de camera te filmen. De scènes in de klas, in de leraarskamer of tijdens ouderbijeenkomsten leveren cinema met een scherpe snee op. De onder stoom staande Aznabal komt tegenover Dardenne-favoriet Fabrizio Rongione te staan die de eer en het genoegen krijgt om het fundamentalisme aanschouwelijk te maken. En dat gebeurt uiteindelijk ook buiten de klasgemeenschap: de rol van sociale media speelt in het tweede deel van de prent een grote rol en maakt van Amal resoluter dan resoluut een film van zijn tijd.

Dat een individu zelden is opgewassen tegen indoctrinatie maakt Rhalib aan het eind tastbaar duidelijk. Misschien is een cynisch slotakkoord inderdaad het enige juiste, al zou een sprankel hoop symbolisch een betere afsluiter zijn geweest in een prent die net de kracht van de rede eert. Wat er ook van zij: als bijtend thrillerdrama en bloedend maatschappijportret haakt Amal zich als een brok relevant kijkvoer vast. Zie het voor de hoop, ervaar het voor de desillusie.

Gezien op Film Fest Gent.