Why MCU. Naar het schijnt zingen Marvelfans die de draad wat zijn kwijtgeraakt in de overdaad aan Marvelfilms en -series heden ten dage nogal eens dat lied. En ze maken daar ook gekke bewegingen bij met de handen boven het hoofd en zo. Cowboys, indianen, bouwvakkers, motards … alle soorten fans hebben er zich naar het schijnt al laten op betrappen. Naar het schijnt, want het kan ook vals nieuws zijn.

Of een flauwe grap. Waar er trouwens – hola, een brugje – geen tekort aan is in Guardians of the Galaxy Vol. 3, officieel de tweeëndertigste titel uit de schier oneindige reeks. Al kun je die andere negenentwintig titels natuurlijk buiten beschouwing laten en dit gewoon zien als de derde en laatste film uit de Guardians of the Galaxy-franchise. De laatste jawel, want regisseur-scenarist James Gunn heeft zijn tenten intussen opgeslagen bij MCU-concurrent DC waar hij eerder al The Suicide Squad de vrije loop liet.

Edoch genoeg duiding, over naar de essentie. Verpakt als antwoord op de vraag of Guardians of the Galaxy Vol. 3 een goede tegenzet is voor het zwaar tegenvallende Ant-Man And The Wasp: Quantumania eerder dit jaar. Awel … niet echt. Het is niet zo rotvervelend als dat quantumgehol, maar vergeleken met de eerdere avonturen van de Guardians blijven er toch ook een paar pluimen aan de Plumeau der Genadeloze Kritiek® hangen.

Gunn komt op de proppen met een (te lang) verhaal dat de ticks van de personages weliswaar voedt op kibbelkruissnelheid, en dat is het dan zowat. Ergens siert het hem wel dat hij trouw blijft aan de waarden die hij in de vorige delen reeds op het voorplan had staan – samenhorigheid en familiedynamiek dus – maar ze worden bij tijd en wijlen toch iets te pathetisch. En hol, al waren ze dat de vorige keren eigenlijk ook – maar toen kwam Gunn er nog grotendeels mee weg. Nu moet je al een grote fan van dit stripuniversum zijn om midscheeps geraakt te worden door de emotionele ballast die Gunn tussen de CGI-bombast stopt.

Ankerfiguur in Vol. 3 is wasbeer Rocket die dodelijk gewond raakt nadat ene Warlock (Will Poulter) hem kwam ontvoeren. En dat in opdracht van de ook al van de Marvel Comics-pagina’s gerukte High Evolutionary die Rocket destijds als experiment zag tijdens zijn queeste om een superieur ras te creëren. Of zoiets: de plotscharnier wordt in nogal breedsprakerige gestes uit de doeken gedaan, en ergens tussen de negende en zesentwintigste zin ging even het licht uit. Excuus. Acteur Chukwudi Iwuji loopt er trouwens bij alsof hij vijfendertig draaitollen heeft ingeslikt: probeer daar maar eens dreiging in te ontdekken. Best wel geestig dat Iwuji zijn ervaring als Shakespearevertolker hier de vrije loop mag laten, maar in godsnaam … geef die man/dat personage een tube bruistabletten.

Feit is dat Rocket moet worden gered, dat de Guardians daarvoor een paar planeten en ruimtestations moeten enteren en dat op het einde alles weer peis en vree is. De Guardians scheiden daarbij wegen, maar een definitief eind zal het niet zijn daar de terugkeer van Quill al wordt aangekondigd en daar personages onderling toch opduiken in verschillende Marveldelen. Gunn schudt nogal wat vreemde snuiterwezens uit zijn rugzak in Vol. 3: sommige komen uit zijn eigen koker, andere springen uit de strippagina’s. En ze zien er allemaal levensecht uit: zeg maar dag tegen wat CGI allemaal vermag. En blijf zeker even stilstaan bij het productieontwerp van de Orgosphere, een best wel fraaie update van de decors waartussen Barbarella destijds wulps mocht kronkelen.

Dus ja, er valt hier en daar wel wat gein en leut te rapen in deze prent, maar langs de andere kant is het ook allemaal te derivatief. De tijd dat Marvel elke film een eigen cachet probeerde mee te geven – van tweedewereldoorlogthriller over jarenzeventigparanoia tot jarentachtigtienerpret – ligt immers al een aantal jaren achter ons. Vol. 3 is zo goed als volledig inwisselbaar met de vorige twee volumes, en de nieuwigheid en relatieve frisheid daarvan gaan hier kopje onder in de brij der herhaling. Met als resultaat: eens te meer te veel opgeklopte emoties en te weinig substantiële cliffhangerfun. Of hoe Marvel alsnog niet terug op het juiste karrenspoor zit. De volgende keer misschien? Want nummer drieëndertig komt er dit jaar nog aan, hoor. Ja-ha.