Vergeten of uit het collectieve bewustzijn weggegomd is Whitney Houston geenszins, zo blijkt. Of er valt nog commercieel gewin uit haar erfenis te halen, dat kan ook. Kies zelf maar of je een emotionele hoed of cynische pet wil dragen.

Tien jaar na haar onfortuinlijk overlijden in 2012 lijkt een biopic alvast een passend eerbetoon na twee bioscoopwaardige documentaires en ander kijkvoer zoals televisiefilms en -docu’s over haarzelf, haar ex Bobby Brown en haar op amper tweeëntwintigjarige leeftijd gestorven dochter Bobbi Kristina die – ironisch en al dan niet toevallig – drie jaar na Whitneys dood net als haar moeder met nogal wat verdovende middelen (bijna) dood in een badkuip werd aangetroffen.

Smart genoeg in het leven van Houston, maar die wordt in deze I Wanna Dance With Somebody nogal stiefmoederlijk onder de mat geveegd. Geen ruimte dus voor Requiem For A Dream-achtige nachtmerriesequenties om haar overdadig drugsgebruik te kaderen: warrig haar en dikke wallen-make-up volstaan om de transformatie duidelijk te maken. Ook haar heel woelig huwelijk met Brown krijgt een sobere weergave: de kletsen die ze van Brown moest incasseren blijven niet enkel buiten beeld, ze worden zelfs amper vermeld. Moest die miserie allemaal open en bloot in beeld om van I Wanna Dance With Somebody een betere film te maken? Waarschijnlijk niet, maar de afwezigheid ervan is wel een reden waarom de film als geheel zelden – om niet te zeggen nooit – de platgetreden paden van de voorspelbare biopicaanpak weet te omzeilen.

Je krijgt netjes de opgang en neergang te zien van Houston, maar spannend wordt het nooit. Alles komt langs in hapklare brokken en voor echt karakteriële uitdieping is weinig tot geen plaats. Ja, je krijgt te zien en te horen dat Houston een waar popfenomeen was: met zeven nummer 1-hits op rij gaf ze The Beatles en Bee Gees recordmatig het nakijken – beide bands moesten het doen met zes opeenvolgende topsingles – en haar meer dan tweehonderd miljoen verkochte albums zijn ook het vermelden meer dan waard. En daarnaast deed ze nog een heleboel muziekrecords sneuvelen. Houstons muzikale souplesse wordt met schwung geïnterpreteerd door de Britse Naomi Ackie, die overtuigend en passioneel haar lippen mag laten trillen terwijl ze zich een weg playbackt door een paar van Houstons grote hits.

Een volledig leven op twee uur en twintig minuten samenvatten doe je natuurlijk niet zonder keuzes te maken of door alles zo feitelijk mogelijk te houden en de finesses aan de kant te schuiven. Precies wat de makers van I Wanna Dance With Somebody hebben gedaan. Waardoor hun film afklokt als een vrij inspiratieloos (muziek)nummertjes verbindende kijk op een tragisch leven dat op amper achtenveertig jaar werd beëindigd. De reconstructies van optredens en videoclips doen de vlam weliswaar in de muzikale plan slaan, maar door alles zo breed mogelijk te houden krijg je een te vlakke bedoening. Zelfs tijdens het deel waarin Houston aan de top van de jarentachtigcharts staat spat de passie nu niet meteen van het doek.

Een te makke reconstructie dus deze prent, alle goede bedoelingen van regisseuse Kasi Lemmons en scenarist Antony McCarten – die het veel beter deed met zijn schriftuur voor de Queen-biopic Bohemian Rhapsody – ten spijt. Wie echt inkijk wil in het leven van Houston doet er beter aan de documentaires van Nick Broomfield en Kevin Macdonald aan het kijkmenu toe te voegen.