In het kort en recht naar het punt: regisseur Joe Carnahan laat al van de eerste beelden en klanken zien en horen waar hij met Copshop naar toe wil. Naar de urbane geweldjungles van de politiefilms uit de jaren zeventig om precies te zijn.

Die Lalo Schifrin-deun die te horen is aan het begin? Komt van de soundtrack van Magnum Force. En ook John Carpenters Assault On Precinct 13 loert om de hoek met de setting van een bijna verlaten politiekantoor dat het decor vormt voor een aanval door criminelen. Geen jeugdbendes hier weliswaar, maar een maffiahuurmoordenaar die komt aankloppen – met als opdracht de reeds in de cel zittende collega (Gerard Butler) en een FBI-informant (Frank Grillo) een kogelbegrafenis te schenken. Rots in de branding om dat te (proberen) voorkomen: potente agente Alexis Louder die als speelbal gevangen zit tussen Butler en Grillo.

Copshop valt niet onmiddellijk in de juiste plooien: het macho en macha-spierengerol zit aanvankelijk nog wat verstrikt in een plot die pas gaandeweg op stoom komt. Maar ergens halverwege – als er op het speelveld plaats wordt gemaakt voor de door Toby Huss vertolkte mesjogge mafkees die wel heel trots is op zijn huurmoordenaarsvisitekaartje – vindt Copshop de juiste groef. Wat het jammer maakt dat de finale ontwikkelingen alsnog een trapje lager komen te staan dan dit solide middenstuk.

Maar dat is meer muggengezift dan kritiek: Copshop is een voor Carnahans doen vrij beheerste en helder vertelde actiefilm die niet vervalt in nodeloos gehakketak dat van titels als Smokin Aces’ en The A-Team nauwelijks uit te zitten prullaria maakte. Aardig vertier zowaar dat mits een iets strakkere kalibratie de punks in het publiek nog meer lucky kon hebben gemaakt.