Vorig jaar zat de persvisie van David Cronenbergs A History Of Violence afgeladen vol op het filmfestival van Vlaanderen/Gent. Een duidelijk teken dat de Canadese cineast (gespecialiseerd in dikwijls zwaar metaforisch aangeklede thema's die handelen over lichamelijke en geestelijke aftakeling) interesse blijft wekken, zelfs al is zijn oeuvre op zich nogal wisselvallig te noemen. A History Of Violence is alvast zijn meest toegankelijke film sinds The Fly uit 1986, en ook zijn meest succesvolle.

Ook al schreef Cronenberg ditmaal het scenario niet zelf, het is snel duidelijk waarom hij tot dit op het eerste zicht conventionele materiaal werd aangetrokken. Hoofdpersoon Tom Stall (Viggo Mortensen) ondergaat immers een onafwendbare verandering: van brave huisvader naar koele killer, en de vraag is of hij ooit terug kan keren naar het kalme leven waarin hij zich wil vestigen. Het hoe en het waarom van Toms transformatie laten we, braaf als we zijn, in het midden: hoe minder je vooraf over A History Of Violence weet, hoe beter je de film zal smaken. Weet wel dat je tegen een stootje moet kunnen. Ook al zijn de slachtoffers in deze film hoofdzakelijk huurmoordenaars en ander gespuis, Cronenberg gaat vrij ver in het on-screen etaleren van de gewelduitbarstingen. Tijdens het eigenlijke geweld zelf kijkt de camera meestal opzij, maar de bloederige resultaten komen subtiel getimed in volle close-up in beeld. En toch betrappen we er ons zelf op dat we niet in volle walging wegkijken. Is het immers niet leuk om te zien hoe een stel moordenaars of een bullebak op de middelbare school lik op stuk krijgen ?  En ditmaal moeten we ons niet vereenzelvigen met de weinig sympathie opwekkende smoel van Charles Bronson, maar mogen we ons even Viggo Mortensen wagen, de lokale held die godbetert getrouwd is met Maria Bello. Een vraag die een antwoord krijgt (of net niet) in een subtiel sluimerend ambigue eindshot.

Cronenberg filmt het verhaal strak en beheerst, waardoor de bijna parodiërende passage aan het eind (met een opvallende William Hurt op het voorplan) dubbel en dik opvalt. Heel wat anders dan de subtiele boodschap dat geweld en macht erotiseert, verpakt in een bijna bestiale vrijpartij op de trap tussen Mortensen en Bello. A History Of Violence lijkt op het eerste zicht een vrij klassieke en niet echt verrassende parabel, tussen de plooien door is er heel wat plaats voor lekkere discussies. En dan hebben we het nog niet over Ed Harris gehad. Want hoezeer Mortensen deze film ook beheerst, Harris steelt als verminkte gangsterbaas Fogarty ei zo na de film.

De liefhebbers van de film kunnen ook hun hartje ophalen aan de extra's (en dat is bij RCV wel eens anders). Naast de film met Engels ondertitelde commentaartrack is er ook nog een ruime en interessante 'making of' getiteld Acts Of Violence. Ruim een uur lang lang krijg je te zien hoe Cronenberg te werk ging, waarom hij zich tot het bronmateriaal (een graphic novel) aangetrokken voelde, waarom hij bepaalde keuzes heeft gemaakt etc.

Naast de gebruikelijke interviews dus ook heel wat beelden van de opnames zelf, waardoor deze in 8 hoofdstukken ingedeelde brok informatie best wat aardige informatie te bieden heeft. Deze docu is enkel voorzien van Engelstalige ondertiteling. Daarnaast is er ook nog een deleted scene (een droomscène waarin Viggo Mortensen Ed Harris op vrij bloederige wijze neerknalt) en een featurette waarin we de opname van de scène zien en waarin Cronenberg uitlegt waarom hij er voor opteerde de scène niet in de final cut te laten.

Leuk is de korte vergelijking tussen de US-versie en de versie die de Europese bioscopen haalde. In de Amerikaanse versie werd er geknipt in het geweld, maar de cuts zijn zeker niet van dat gehalte om van twee wezenlijk verschillende versies te spreken. Of hoe de Amerikanen denken dat 3 bloeddruppels minder gruwelijk zijn dan 7. Tot slot bevat het schijfje nog de trailer en een korte impressie van de première op het festival van Cannes. Best aardige extra's dus voor deze vlot wegkijkende Cronenberg.