Slipgevaar bij de laatste recensie van het bijna opgeborgen 2017. Wees dus voorzichtig bij het scrollen en vingerschuiven. Voor je het weet glij je immers in een rotvaart naar beneden en dat zou jammer zijn. Niet alleen omdat je dan op zijn minst drie flauwe grappen mist, maar vooral omdat je dan niet te weten komt dat “Wonder” een fijn filmpje is. En fijne filmpjes kunnen er niet genoeg zijn in dit vermaledijde universum.

Reden van de kans op een uitschuiflawine: de ongegeneerde hoeveelheid tranen die regisseur Stephen Chbosky (“The Perks Of Being A Wallflower”) trekt in zijn adaptatie van Wonder, de in 2012 verschenen roman van R.J. Palacio. Maar het mag, want het zijn mooie tranen. Relevante zelfs. En bovendien wordt er ook veel gelachen in “Wonder”. En die lach en traan leveren een aimabele goedgevoelprent af. Eentje die in Amerika vlot de opbrengstkaap van honderd miljoen dollar rondde. En dat komt heus niet alleen door de cameo van Chewbacca Hemzelve.

“Wonder” vertelt het verhaal van de elfjarige Auggie, die lijdt aan het Treacher Collins syndroom. Zijn gezicht is sinds zijn geboorte ernstig misvormd door een genaandoening, en die deformatie zorgt ervoor dat zijn leven anders verloopt dan dat van een ‘normaal’ mens. Nochtans kan hij alles even goed als of zelfs beter dan een doorsnee kind/mens. Het is vooral de perceptie van de anderen die ervoor zorgt dat het dagelijkse leven een harde noot is om te kraken. “Wonder” begint op het moment dat Auggie voor het eerst naar school gaat, nadat hij tien jaar lang thuisonderwijs kreeg van zijn moeder. Uiteraard liggen daar pestkoppen en vooroordelen op de loer, en is het aan Auggie om te bewijzen dat hij los van alle smalend hoongelach van de boze buitenwereld de toffe persoon kan blijven die hij is.

Afgaand op de synopsis kan je denken dat goedkope Bond Zonder Naam-levenwijsheden nooit veraf zijn in dit filmpje. En dat zijn ze ook niet, maar het zijn wijsheden die het hogere goed dienen. “Wonder” laat twee uur lang de magie van de cinema werken, en houdt zelfs tijdens de meest flagrante en stereotiep manipulatieve momenten het hoofd boven water. Chbosky toont zich een begenadigd observator van jongemensenangsten en -onzekerheden. En ziet zich geholpen door een sterke cast. Julia Roberts en Owen Wilson zetten hun supersterrenmodus op non-actief in de rol van Auggies ouders, en Jacob Tremblay is een openbaring als Auggie.

Tremblay heeft trouwens niet echt te kampen met een misvormd gezicht. De jonge acteur - eerder te zien als Brie Larsons zoon in “Room”- acteert onder verschillende lagen prosthetische make-up. Nog meer jonggeweldtalent is er aanwezig met Noah Juppe, die hier Auggies beste vriend vertolkt en eerder dit jaar nog moordzuchtige ouders moest zien te trotseren in “Suburbicon”. Ook mooi: de keuze van Chbosky om Wonder een “Pulp Fiction lite” structuur mee te geven en Auggies verhaal overlappend uit verschillende invalshoeken te tonen.

Een mooie afsluiter van het filmjaar 2017 dus, dit filmpje voor de misfits die je her en der alleen ziet staan. Een warm bad voor iedereen met het hart op de juiste plaats, en een yippee ki yay mf’er van hebben we jullie daar voor galspuwende cynici i tutti quanti volare volare a far l’amore comincia tu. E basta.