Widows is een film die tussen twee stoelen valt, maar zich zonder zware blutsen of gekneusde builen zittend weet te houden. Qua cinematografische opsteker in de eerste recensiezin is dit alvast mooi nieuws. Er zijn immers geen pregnante redenen om Steve McQueens nieuwste - en eerste openlijk commerciële - film links te laten liggen. Tenzij bedlegerigheid, wateroverlast, smartphoneverslaving of een aanrijdingscalamiteit op het Braamstruikse Binnenpad.

In een tijdperk waarin bingetelevisie zowat de rigueur is geworden, is het een beetje ironisch vast te stellen dat twee uur nauwelijks volstaan om de plot van Widows rustig te laten ademen. Tegelijkertijd is het ergens ook logisch, daar Steve McQueen (Hunger, Shame, 12 Years a Slave) en coscenariste Gillian Flynn (Gone Girl) zich verhaaltechnisch baseren op een zesdelige Britse miniserie uit 1983 die bij ons op ‘den BRT’ te zien was op dinsdagavond in september en oktober van dat jaar. Na De IQ quiz en voor het avondnieuws om precies te zijn. Bedenkster Lynda La Plante groeide naderhand uit tot een vooraanstaande misdaadschrijfster en stond later mee aan de wieg van langlopende reeksen als Prime Suspect en Trial & Retribution. McQueens film volgt de serie slechts gedeeltelijk, en zorgt voor een eigentijdse update van de klassieke misdaadplot, onder meer door het blanke gegeven een bruin kleurtje mee te geven. Wat meteen goed is voor de politiek correcte polemiek van de dag.

Waar het allemaal om draait is het antwoord op de vraag of Widows al dan niet een goede film is? Verdict: eigenlijk wel, ja. Al is het geen slam dunk: daarvoor voelen sommige plotpunten te arbitrair en te gehaast aan en ontbreekt het de film aan een echte nagelbijturgentie. Minpunten die worden gecompenseerd door McQueens regiematige finesse: eigenzinnige shots - tijdens een dialoog tussen Colin Farrell en Molly Kunz krijg je enkel maar een halve auto aan de buitenkant te zien - gaan hand in hand met een potige actiebeeldvoering en close-upstillevens.

Scriptmatig ligt de focus in de eerste plaats op weduwe Viola Davis. Wanneer haar misdadige echtgenoot (Liam Neeson) tijdens een overval om het leven komt, wordt zij benaderd door een niet zuiver op de graat zijnde politicus die het geld dat tijdens de overval verloren ging terug wil. Waarop Davis zich genoodzaakt ziet om samen met de weduwen van Neesons eveneens omgekomen diefstalgabbers zelf een kraak uit te voeren die de bende reeds had voorbereid.

Een potente basis voor een sparringpotje politieke corruptie vs vrouwelijke waardigheid vs brutaal geweld. En voor een secuur en traag opgebouwde kijk- en voelfilm die - alle reeds aangehaalde ‘hier kon het toch nog wat snediger’-tegenkantingen ten spijt - kwalitatief entertainment brengt. Zowel voor blanke als gekleurde mannekes en vrouwkes.