To vloek or not to vloek. Dat is de vraag in Wicked Little Letters. En het is er een die affirmatief met to wordt beantwoordt. Woorden schieten niet te kort in deze geestige en in krachttermen grossierende komedie Wicked Little Letters. Gebaseerd op ware feiten zelfs, en tussen de kolder door weet de prent ook een paar serieuze zaken te vertellen over gendergelijkheid, vooringenomenheid en kortzichtigheid. Dat zijn veel heiden. Enfin, toch drie.

Edoch, vrees niet verworpenen der aarde … preken doet Wicked Little Letters niet. Enkel tonen dat er parallellen te trekken zijn tussen vroeger en nu. En zelfs die parallel kan je als een bijkomstigheid zien in een film die in de eerste plaats een gezellige dosis entertainment brengt.

De UK-teletijdmachine staat afgestemd op het in Essex gelegen dorp Littlehampton, waar de plaatselijke bevolking ergens in 1920 massaal scheldbrieven in de brievenbus of op de deurmat kreeg. Aanvankelijk kreeg enkel de diepgelovige en conservatieve Edith Swan die toegestuurd, na verloop van tijd bleef er niemand veilig voor de anonieme brievenschrijver die zijn slachtoffers schoffeerde met een stortvloed aan beledigingen waarvan you bloody old cow nog de minst beschimpende was. De verdenking viel al snel op Rose Gooding, een dame die niet vies was van een vloek min of meer, en nog niet zo lang geleden in Littlehampton was komen wonen – in het huis aanpalend aan dat waar Edith nog bij haar ouders inwoonde.

Door van Rose een Ierse te maken, nemen de makers voor de eerste keer een loopje met de werkelijkheid. In het echt was Rose immers gewoon Engels. Het tweede grote loopje zit in de verhaallijn van female police officer Gladys Moss. Destijds wel degelijk de eerste politiedame in Essex, maar niet van Indische komaf. Haar personage krijgt hier extra veel schermtijd om het genderluik van het verhaal te kunnen dichtrijden.

Dichterlijke vrijheden die voor bijkomend poer zorgen in de aarsopening van een prent die zich sowieso al vlot laat bekijken. Omdat het een maf verhaal is natuurlijk. Omdat regisseuse Thea Sharrock alles gezellig breed in beeld brengt. En omdat de cast het allemaal geïnspireerd de vrije loop laat: Olivia Colman weet haar kwezeldom netjes gemeen monkelend te vatten, Jessie Buckley schakelt met vrolijke verve naar de vijfde schuttingtaalversnelling en Timothy Spall is akelig accuraat als hardvochtige vader die zo ouderwets-autoritair is dat je er wel moet om gniffelen. Net als om deze Vloek Who’s Talking in zijn totaliteit trouwens.

Extragewijs krijg je een beknopte kijk op de achtergrond en de productie van de film. Omdat het allemaal samengekropt zit in korte featurettes met een hoog EPK-gehalte – inclusief interviewsnippets - is het begrijpelijk dat je een paar dikke vloeken laat. Meer ademruimte voor extra duiding, info en faits divers zou schoner en minder teleurstellend zijn geweest.