Over een opvallende comebackrol gesproken. Na bijna vijftien jaar afwezig te zijn geweest in Hollywood – want zo kan je bijrollen in films die bijna niemand heeft gezien ook omschrijven – laat Brendan Fraser zich spectaculair opmerken in Darren Aronofsky’s The Whale. Later dit jaar is hij ook te zien in Martin Scorseses Killers of the Flower Moon en ook in het geaborteerde Batgirl stond hij in de schijnwerpers. Fraser is dus terug – al dan niet voor even of voor langer – en zijn rol in The Whale is er eentje die op zijn cv gecementeerd zal blijven.

Zwaarlijvig gecementeerd zelfs. Omdat hij er een Academy Award voor won. En ook omdat hij gedrapeerd in een ook al Oscarwinnend prothetisch blok make-up annex bodysuit dat in totaal meer dan honderdzesendertig kilogram woog en er dubbel zo zwaar uitziet in de huid kruipt van Charlie, een héél obese professor creatief schrijven die zijn lessen online geeft - om begrijpelijke redenen met de webcam uitgeschakeld. Charlies huiskamer vormt de centrale biotoop van de prent. Een biotoop waaruit hij niet meer uit kan of wil ontsnappen. Hij geraakt nauwelijks vanuit zijn zetel naar zijn slaapkamer, en als hij zijn afstandsbediening laat vallen kan hij ze zelfs niet oprapen zonder hulp. De horror. Hij leeft als een kluizenaar en krijgt eigenlijk enkel bezoek van zijn verpleegster (Hong Chau). Daar komt verandering in als ook zijn dochter (Sadie Sink) op de stoep staat. Onder meer via die ontmoeting komen we te weten waarom Charlie zich traag maar zeker een weg naar het graf vreet.

The Whale is gebaseerd op het gelijknamig toneelstuk van Samuel D. Hunter uit 2012. Een stuk dat de aandacht trok van Aronofsky die het dolgraag wou verfilmen, maar niet onmiddellijk een geschikte acteur vond voor de veeleisende en zware hoofdrol. Tot Fraser uiteindelijk de juiste man op de juiste plaats bleek te zijn. Het door Fraser zwetend, grollend en rollend neergezet hoofdpersonage verdient een betere film dan wat The Whale uiteindelijk is geworden. De dader: een vrij inerte invulling van de plot. Het medeleven dat je wordt geacht te voelen met Charlie vat geen vlam of vuur, al is het maar omdat de focus niet zozeer ligt op zijn zwaarlijvigheid, maar eerder op wat eraan voorafging. Charlie begon pas compulsief te eten na de zelfmoord van zijn mannelijke partner, en dat acht jaar nadat hij zijn echtgenote (Samantha Morton) en dochter in de steek liet om aan zijn homoseksuele geaardheid gehoor te geven. Een verleden dat vervat zit in opzichtig getelefoneerd-manipulatieve confrontaties en geroep en getier van schetsmatig uitgetekende personages, daardoor nagenoeg elke vorm van oprechtheid en waarachtigheid naar het zijvak schuivend. Al zijn er wel een paar mooi uitgetekende scènes tussen Fraser en Chau.

Helemaal bar wordt het als een groot deel van de narratie zich vastzuigt in een zompig en prekerig religieus moeras. Niet dat religie geen mooie catharsis kan zijn in de cinema, maar hier is het toch eerder bij de haren gesleurd dan mooi doorvlochten. The Whale scoort zijn meest interessante punten als de focus ligt op Frasers obesitasennui. Helaas lijken observaties zoals het opentrekken van een schuif met chocoladerepen, de dagelijkse levering van zijn pizza’s of het verzwelgen van gefrituurd kipresidu in een strandemmer eerder voetnoten terwijl ze net de essentie zouden moeten zijn.

Emotierijk of ontroerend wordt het zelden in The Whale en dat is vooral jammer voor Fraser die terecht lof krijgt voor de fysieke kant van zijn prestatie, terwijl hij zelden de kans krijgt om ook innerlijk tot op het bot te gaan. Met als resultaat een film die thema’s als aanvaarding, vergeving en rouw niet gladgestreken krijgt in de plotplooien en ze daardoor ziet verdwijnen in de huidplooien van het hoofdpersonage.