Het gaat hard voor Ruben Ostlünd. En dat vooral dankzij de twee Gouden Palmen die hij mee naar huis mocht nemen vanuit la douce Cannes.

In 2017 viel The Square in de prijzen, dit voorjaar schoot hij de hoofdvogel af met deze Triangle of Sadness. En dat allemaal in de voetsporen van zijn doorbraakfilm Turist waarmee hij een regieprijs won in Cannes. Ze zien meneer Ostlünd daar blijkbaar graag. Het een en ander zorgde er voor dat Ostlünd zich wist op te werken tot een van de chouchous van de Europese auteurscinema, daarmee in de voetsporen tredend van – om er maar een paar te noemen – Pedro Almodovar, Jean-Pierre en Luc Dardenne, Michael Haneke en Fatih Akin.

Ostlünds stijlkenmerk: op een lijzige en kurkdroge manier de menselijke (on)waardigheid fileren. In Play – zijn derde langspeler – focuste hij zich op (interraciaal) geweld tussen tieners – en de reactie van volwassenen daarop. In Turist sneed hij diep in de huid van een huisvader die in geval van nood zijn eigen zielenheil koos boven dat van zijn gezin. Met The Square ging hij voor het eerst echt in overdrive door zich twee uur en een half vast te bijten in de hautaine excessen van de kunstwereld, verpersoonlijkt door een curator die verstrikt kwam te zitten in een net van politieke correctheid en publieke opiniëring.

Twee uur en een half duurde die film, en Ostlünd neemt exact evenveel tijd om in Triangle of Madness de mores van de rijke bovenklasse onder de sarcastische loep te houden. Rijk op middenniveau waar modellen en influencers zich (denken te) bevinden. Rijk op hoger niveau, waar CEO’s van internationale bedrijven en vaak weinig koosjere zakenmannen de tijd verdrijven aan boord van poepsjieke cruises waar een verlovingsring gemiddeld toch al snel 28.000 euro kost. Daar kan je verdekke veel Blu-ray collector editions voor kopen. En nog meer hongerige mensen mee spijzen.

Breeduit lachen met rijke mensen dus? Ja en neen. Ostlünd is immers niet de man van de brede commerciële insteek. Niet dat hij er vies van is om iemand over een bananenschil te laten uitglijden, maar hij maakt zijn boodschap liever duidelijk door personages te laten discussiëren over communisme en Marxisme. Maar hij doet dan dat wel tijdens een storm op zee terwijl bijna iedereen aan boord The Meaning Of Life-gewijs de darmen uit het lijf aan het kotsen is omdat oesters, octopuspoten en drilpudding niet samengaan met te woelige baren. En uiteindelijk kiest hij zelfs voor een metaforische aanpak door een paar van de rijkaards op een verlaten eiland te laten stranden – omdat blijkt dat hun geld en macht daar eigenlijk niet zoveel waard zijn terwijl ‘het lagere werkvolk’ zich daar wel uit de slag weet te trekken. Of hands-on kan interveniëren zoals dat in managementtaal heet.

Enfin, veel hooi dus op de vork van Ostlünd die (te) rustig zijn tijd neemt om te mokkelen en te gniffelen met de rijke stinkerds van deze wereld. Daarbij raakt hij uiteraard ook klassenverschillen, genderjuxtaposities en zelfs racisme aan. Want het moet maatschappelijk onderbouwd blijven natuurlijk.

Dat Ostlünd kan filmen staat buiten kijf. Op de filmtaal die hij met director of photography Fredrik Wenzel bezigt valt dan ook weinig tot zelfs helemaal niets af te dingen. Vraag is wel hoeveel rek er nog zit op Ostlünds bij momenten wel heel blasé navelstaarderij. (Te) lange of zelfs overbodige scènes, betweterig hoogdravende dialogen … wie tussendoor de neiging voelt om toch even te piepen hoelang de film al bezig is of nog duurt … relax, geen paniek: het is een normale reactie … je hoeft er niet voor in therapie. En dan heeft Ostlünd ook nog eens het lef om zijn kijkstuk met een open en mysterieus slotakkoord af te ronden. Waren de batterijen van zijn opnameapparatuur leeg, vindt hij die kluit in het riet gewoon een leuke grap of beschouwt hij alles toch als intellectueel sluitend? Wie zal het zeggen?

Of hoe Triangle Of Sadness wel een heel uit de hoogte doende kijk is op de egocentrische bubbels van deze tijd. Gelukkig dat er storm op zee was. En een Duitse wolk geregeld voor animo kwam zorgen. Zou het toeval zijn dat het net de meest viscerale en eenvoudige grappen zijn die de lach-o-meter het hoogst in de hoogte jagen? Not, me thinks weet Yoda te melden.

Minder te lachen valt er met het droeve lot van actrice en model Charlbi Dean. Haar rol van influencer Yaya was meteen haar laatste wapenfeit daar ze deze zomer op 32-jarige leeftijd onverwacht overleed aan de gevolgen van een longinfectie.