Het getjilp van goedgemutste vroege vogels dat door een openstaand slaapkamerraam binnendringt. De eerste beet in een zongerijpte tomaat. De knietje-neusje-oortje-routine van Laurel en Hardy. Een gestolen kus of knipoog. Met vier welgemikte zinnen alsnog een op de loer liggende writer’s block verdoezelen. Stuk voor stuk geneugten van het leven die dit aardse tranendal af en toe minder tragisch maken. Laat dat nu net het gevoel zijn dat Philippe Claudels “Tous Les Soleils” oproept.

Wie had dat durven denken na “Il Y A Longtemps Que Je T’Aime”, zijn mokerslagdebuut van drie jaar terug, waarin Kristin Scott Thomas na haar gevangenisstraf (wegens euthanasie op haar doodziek kind) mentaal en psychologisch moet zien te revalideren in een niet altijd zo vergevingsgezinde maatschappij. Een sterk doorleefde film waarin Claudels gevoel voor literaire spanning en verhaalopbouw schitterend tot zijn recht kwam (hij is al sinds 1999 een gerespecteerd auteur met titels als “Les âmes grises”, “La petite fille de monsieur Linh”, “Au revoir Monsieur Friant” en “Le Rapport de Brodeck”). Maar ook cinematografisch was het een film die het predikaat van (bijna-)meesterwerk verdiende. Wie dit filmpje nog niet gezien heeft, weet wat hem te doen staat. De achterstand zo snel mogelijk inhalen, dus.

Claudel kiest voor zijn tweede film voor minder zware kost, maar onder de lichtvoetige omkadering herbergt de auteur-cineast toch opnieuw essentiële levensvragen die draaien rond thema’s als rouw en afscheid nemen. Door het scenario te filteren door een roze bril biedt Claudels tweede minder keelkroppende substantie dan zijn verpletterend debuut, maar toch houdt hij zich mooi staande.

Centraal in dit meanderend relaas staat weduwnaar Alessandro (Stefano Accorsi, bij fans van Italiaanse films waarschijnlijk bekend uit onder andere “L’ultimo Bacio” en “Romanzo Criminale”), een in Straatsburg wonende Italiaanse muziekleraar. Hij doceert er barok en tarantella, is zelf ook lid van een muziekvereniging en houdt zich in zijn vrije tijd ook nog bezig met het voorlezen van literatuur aan patiënten in het lokale ziekenhuis. Zo heeft hij een speciale band gecreëerd met de bejaarde Agathe (Anouk Aimée). Ook zijn familie neemt een flinke hap uit zijn tijd: vijftien jaar terug verloor hij zijn echtgenote bij een verkeersongeval, waardoor hij eigenlijk altijd alleen heeft ingestaan voor de opvoeding van zijn dochter Irina (Lisa Capriani). Dat meisje zit inmiddels volop in de puberteit, en de misverstanden tussen haar en haar goedbedoelende pa steken de kop op, zeker als ze voor de eerste keer echt verliefd wordt. Alessandro en Irina wonen samen met Stefano’s broer Luigi (Neri Marcoré) die rebelleert zolang Berlusconi in zijn vaderland aan de macht is. Alessandro weigert te werken, het huis te verlaten of zijn schilderijen – de man moet toch wat met zijn tijd – te verkopen zolang de dictator niet is verdreven.

Een kapstok waar Claudel via allerlei zijwegen (tragi)komische bespiegelingen en rake observaties aan ophangt. Onder meer door de bijrollen sterk uit te tekenen, iets dat ook al in “Il Y Longtemps Que Je T’Aime” het geval was. Of het nu gaat om een vriendelijke politieagent die het toejuicht dat hij met stenen wordt bekogeld tijdens betogingen, om een postbode die zich door Luigi’s opruiende taal laat beïnvloeden, een rokkenjagende man uit Alessandro’s vriendenkring die steevast met een andere vriendin opduikt of een bejaarde man die wel heel speciale voorleeswensen heeft … allemaal zijn ze volwaardige pionnen op Claudels klankbord. Voorts mixt Claudel ook nog de kracht en pracht van literatuur en muziek en de zin en onzin van datingsites ook nog in het geheel (Luigi ontwikkelt zich tot een wel heel intense cyberminnaar), en levert hij op die manier een zonnige lentefilm af. Geloofwaardig is het niet altijd (het lijkt ons sterk dat verliefde vijftienjarigen vandaag de dag een eerste kus uitwisselen op een fuif waar “I Go To Sleep” van The Pretenders wordt gedraaid), charmant en vertederend des te meer.