Post-Scream is het niet altijd eenvoudig om precies te duiden waar een slasher met duidelijke eightiesreferenties nu echt naar refereert. Naar de genretrendsetters uit begin jaren tachtig of toch naar Scream zelf? Eli Roths Thanksgiving eet alvast van beide wallen mee, en daar Roth er ook nog eens zijn eigen voorliefde voor martelporno in vermengt, krijg je met deze prent eigenlijk een McQuikHut van het slashergenre voorgeschoteld. En dat laat een behoorlijke vettige nasmaak ja, na.

Even terug naar 2007. Toen was Roth een van de vijf filmmakers die een fictieve trailer draaiden die figureerde in de Grindhouse double-bill van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez. De andere waren trailers van Rodriguez zelf (Machete), van Edgar Wright (Don’t), van Jason Eisener (Hobo with a Shotgun) en van Rob Zombie (Werewolf Women of the SS). Machete en Hobo werden daarna als langspeler uitgewerkt, en ook Roth maakte van zijn trailer nu een volwaardige film. Na veel vijven en zessen, daar Roth dit project al lang op de planning had staan. Maar kijk, de sterren stonden blijkbaar goed in 2023.

Een overduidelijke openingsknipoog is er naar Halloween – al deelt Thanksgiving daar stilistisch niets mee, voor de rest speelt Roth nadrukkelijk leentjebuur bij andere feestdagslashers genre My Bloody Valentine. Zoals de titel netjes aangeeft kiest Roth voor Thanksgiving als bloederige feestdag en hij pakt daarbij uit met een brede proloog waarin een stampede op een supermarkt in Plymouth bij de aanvang van zwarte vrijdag voor nogal wat doden en gewonden zorgt wanneer iedereen een van de gratis honderd wafelijzers wil bemachtigen. Een jaar later is het opnieuw Thanksgiving in Plymouth en maakt een als een pelgrim John Carver-verklede moordenaar zich klaar om iedereen die een substantieel aandeel had in het bloedbad een jaar eerder op gruwelijke wijze van de aardbol te verwijderen. Voor degene die hij mentaal wil kraken voorziet hij daar nog een kannibalistisch eetfestijn bij.

Er stromen uiteraard nogal wat beken bloed in Thanksgiving, en ook aan gemutileerde lichamen en koorddansende darmen is geen gebrek. Subtiliteit zoek je best ergens anders. Roth ziet zijn film wel degelijk als een volwaardige slasher, en niet als een parodie op het genre. Wat niet wil zeggen dat er hier geen ruimte is voor komische overdrijvingen en bewuste humor, maar tussen de gein door speelt Roth het spel rechttoe-rechtaan, inclusief het raden van de identiteit van de wrekende psychopaat. De meest voor de hand liggende verdachte, of toch een van de vele rode haringen die even goeiedag komen zeggen? Na anderhalf uur weet je het, vlak voor een mano-aan-manofinale waarin de snoodaard (al dan niet) het loodje legt.

Roth voegt met Thanksgiving weinig toe aan het slashergenre, resulterend in een film die te voorspelbaar is om echt een verschil te maken, maar langs de andere kant ook doelgroepvergenoegend genoeg is om niet helemaal onderaan in de vaalt weg te zakken. De dertiende uit het dertiende dozijn dus. Die op zich nog altijd te prefereren valt boven de veertiende uit het veertiende dozijn.