Er zijn zo van die films die met hun titel zowel de vlag als de lading dekken. Zo ook Hobo with a Shotgun, een bloederige horrorthriller die draait om… jawel, een dakloze man met een geweer. Zo gemakkelijk kan het leven soms zijn.

Hobo with a Shotgun is een uit Quentin Tarantino’s en Robert Rodriguez’ Grindhouse gegroeid nevenproject. Net als Rodriguez’ eigen Machete. De Canadees Jason Eisener won met zijn trailer voor een niet-bestaande film destijds een lokale wedstrijd om Grindhouse te promoten, en de trailer werd bij een paar vertoningen in Canada en Amerika vertoond bij de prent. In tegenstelling tot de valse trailers voor Machete, Werewolf Women of the SS, Don’t en Thanksgiving was de trailer dus niet bij elke vertoning van Grindhouse te zien. Maar de trailer viel wel in de smaak: zozeer zelfs dat de Canadese distributeur Alliance Jason Eisener een budget van drie miljoen dollar gaf om zijn trailer uit te breiden tot een volledige film.

Eisener vond Rutger Hauer bereid om de hoofdrol te vertolken (in de trailer werd de rol van de schietgrage zwever vertolkt door David Brunt), en daar zijn we geenszins rouwig om. Hauer bewees in het verleden overvloedig dat hij er geen graten in ziet om B-films met zijn aanwezigheid op te vrolijken, en het is zijn panache en gedrevenheid die ervoor zorgt dat Hobo with a Shotgun eigenlijk beter is dan je op het eerste zicht zou zeggen.

Wat van meet af aan duidelijk is, is dat Hobo with a Shotgun een ontzettend foute film is. Zo fout dat het bijna fout is om toe te geven dat we er ons duchtig mee geamuseerd hebben. Al is duchtig een rekbaar begrip: Hobo with a Shotgun heeft geen gebrek aan ronduit slechte scènes, maar in zijn geheel gezien doet Eisener wat hij moet doen: excelleren in slechte Z-trashsmaak en het grindhousegenre allesbehalve oneer aandoen. Dat een film waarin schoolkinderen in een schoolbus levend worden verbrand controverse kan opwekken, spreekt voor zich. Dat Eisener duidelijk toont dat alles met een korrel zout moet worden genomen, countert de eventuele schandpaalveroordelingen.

Eisener situeert zijn film in een karikaturale omgeving en lijkt als het ware te weigeren om realisme binnen te loodsen. Een soort Robocop-achtige disfunctionele samenleving, maar eerder gesitueerd in een parallel stripuniversum dan in de echte wereld. Met breed uitgetekende sadistische slechteriken in een verhaalstructuur waarvan je je niet afvraagt waar de dakloze genoeg kogels vindt om zijn geweer te blijven (her)laden. En waarbij de bloedfonteinen er vooral zijn om er eens goed mee te lachen (al dan niet groen). Dat niet iedereen dat zal doen, spreekt voor zich: was deze film begin jaren tachtig gemaakt, dan stond hij in Groot-Brittannië destijds geheid op de 'video nasties'-lijst.

Zwerver Rutger Hauer arriveert in het heel optimistisch genoemde Hope Town op zoek naar een beter leven. Dat hij er niet zal vinden: hij heeft nog maar amper voet aan de grond gezet of hij ziet hoe de lokale misdaadkoning Drake met zijn twee zonen Ivan en Slick een tegenstander onthoofden. En hoe twee sadisten met een videocamera daklozen filmen die zich tegen betaling laten aftuigen. En hoe een als kerstman verklede pedofiel kinderen in zijn wagen lokt. Kortom, goddeloosheid en misdaad regeren in Hope Town, en daar kan onze zwerver niet mee leven. Zeker niet als hij zelf zwaar onder handen wordt genomen door Ivan en Slick en een bende corrupte agenten. Waarop hij zichzelf een schietgeweer toeëigent en het crapuul op eigen terrein begint te bestrijden, met de prostituee Abby aan zijn zijde zowaar.

Hauers dakloos personage is zowat het enige dat de karikaturale grenzen overstijgt. Hij zou dus ook in een meer realistische in beeld gezette prent een vigilante wreker kunnen zijn. In het begin is het wel wennen aan de onwereldse stijl van Eisener (Troma is nooit veraf), maar naarmate het geweld steeds maar buitensporiger wordt (kelen worden afgezaagd met een ijzerzaag, hoofden exploderen, handen en voeten worden afgehakt) vindt Hobo with a Shotgun zowaar de juiste verve om het doelpubliek een dolle tachtig minuten te bezorgen.
En waarom ook niet? Kijkers aan wie grindhousehorror niet besteed is, krijgen deze film toch niet te zien, en doelgroepfans zullen alvast niet kunnen zeggen dat ze met deze prent op hun honger bleven zitten. Hobo with a Shotgun mag dan wel onevenwichtig in elkaar zitten, aan het enthousiasme van Eisener en Hauer valt weinig aan te merken of af te dingen. Horror en geweld voor gevorderden dus, en best buiten bereik van zwakke magen te houden.

Extra’s staan er niet op het schijfje, en dat is jammer, daar de UK-versie wel een hele hoop achtergrondinformatie te bieden heeft. We zullen ons dan maar tevreden stellen met het feit dat het originele artwork met de bewust retrogetekende poster is behouden voor deze Beneluxversie.