Het is alweer bijna 27 jaar geleden dat de eerste “My Bloody Valentine” in de zalen werd losgelaten. Het is niet echt nodig dat je weet wat zich in de eerste film afspeelde om deze 2009 3D-uitvoering of –vervolg te kunnen smaken, want de versies van de gebeurtenissen van toen lopen nogal uiteen. Laat het ons dan maar doen met de gemene deler en de kenmerken ‘bloody’ en ‘Valentine’ weerhouden.

Tegenwoordig lijken de gebeurtenissen van toen door heel wat mensen vergeten te zijn, inbegrepen de jongeren die tegenwoordig een feestje bouwen in de buurt van én zelfs in de mijn waar de tragische gebeurtenissen destijds plaats vonden. En dan komt men oog in oog te staan met de man met het gasmasker. De moordenaar van toen is terug…

Opvallend aan dit nieuwste horrorfestijn met een Valentijn-tintje is het ontbreken van het kenmerkende cijfertje voor een sequel. Er zullen maar weinig filmliefhebbers zijn die op een sequel van “My Bloody Valentine” aan het wachten waren dus koos men ervoor om er dan maar een 3-D versie van te gaan maken. Dat betekent dat je terug met een (extra) brilletje de zaal in moet om ten volle van de extra dimensie te kunnen genieten. Ahoewel de film ook in een gewone, 2-D versie zal uitgebracht worden.
3 D-uitvoeringen verschijnen meer en meer in de releaselijsten. Zo staan er voor 2009 alleen al maar liefst 9 films geprogrammeerd in 3-D in het genre animatiefilm alleen al ! Alhoewel de ene film zich beter leent tot 3-D dan sommige andere. Het 3D-plezier dat we aan “Fly Me To The Moon 3D” beleefden bijvoorbeeld was flink wat groter dan bij deze slasher-prent. In “Fly Me…” leek het wel alsof men een demo wou geven van het concept, daar waar de meerwaarde van 3-D in “My Bloody Valentine 3-D” eerder beperkt blijft. De (witte) ondertitels krijgen niet echt een plaats in het geheel en er zijn maar weinig scènes waarin men het onderste uit de 3D-kan haalt.

Nochtans is de aanpak bij dit soort van opnames heel verschillend van wat gebruikelijk is. In plaats van de conventionele 2.000 pixel HD-camera(‘s) gebruikte men voor deze 3D-prent apparatuur die beelden registreert van 4.000 pixels à rato van 30 beelden per seconde. In plaats van film of tape werden de beelden opgeslagen op compacte flash-kaartjes die konden ingeladen worden in de computer. Waar het vroeger zo was dat je het 3D-resultaat pas een maand na de opnames of nog later kon bekijken, had men nu de mogelijkheid dagelijks naar beelden te kijken, precies zoals die later in de bioscoop door de kijkers zelf zouden kunnen bekeken worden.

De echte liefhebbers van het genre zullen zich bij dit “My Bloody Valentine 3-D” vermoedelijk niet ergeren aan het ondermaats acteren, het gebrek aan creativiteit en echte verrassingen in het script, maar misschien toch een beetje tevreden zijn met de expliciete, bloederige manier waarmee de slachtoffers aan hun einde komen, iets wat zo kenmerkend is voor dit soort van films. Quentin Tarantino noemde deze film ooit 'The Best Slasher Film of all time' alhoewel we dit soort uitspraken zoveel later nadat ze werden gelanceerd toch wel flink mogen, zeg maar moeten, relativeren. Met uitzondering van het gebruikte 3D-concept is er nog maar weinig veranderd aan de ruggegraat van de eerste bloederige Valentine-film en we mogen aannemen dat het ook wel de bedoeling was van de makers van trouw te blijven aan het concept van toen, iets wat men in het Engels zo mooi ‘old school’ noemt…