Op de vraag waarom hij een nieuwe versie van de horrorklassieker The Texas Chainsaw Massacre wou draaien, antwoordde producent Michael Bay dat er een hele generatie van twintigplussers is die al veel over de film hebben gehoord, maar hem nog nooit zagen. De logica van de regisseur van The Rock, Armageddon en Bad Boys is dus dat elke film die destijds furore maakte een remake kan krijgen, zodat iedereen er niet van horen zeggen kan over meepraten, maar van ik heb de remake gezien. Vreemde redenering, zeker in het tijdperk van gemakkelijk bereikbare dvd's, al dan niet met relevante making of's gestoffeerd. Al geeft Michael Bay ook ridderlijk toe dat de naambekendheid van de film alleen al garant staat voor een goede box-office. Een omzet van 80 miljoen dollar in de States geeft hem gelijk, waardoor er ongetwijfeld ook een sequel/prequel zal komen. Zucht...

Generatiekloof of niet, Bay en konsoorten mogen remaken zoveel ze willen, met deze ketting-zaagaffaire breken ze alvast geen relevante potten. Het origineel van Tobe Hooper had destijds in 1974 immers sociale relevantie, deze update doet het enkel voor de poen. Eind jaren zestig en begin jaren zeventig begon Hollywood immers in zevenmijlslaarzentempo zijn onschuld te verliezen. De zwierige musicals waren op sterven na dood, en zowel westerns als oorlogsfilms werden steeds grimmiger van sfeer en toon. De bad guys stierven niet meer off-screen, maar werden op het scherm neergemaaid (The Wild Bunch) en zelfs de gruwelijke daden van de fiere cavalerie werden niet meer verheerlijkt (Soldier Blue). Geen wonder dat ook de horrorfilm niet achterwege kon blijven. Vampieren en andere fantasy-elementen ruimden stelselmatig baan voor 'the horror next door'. Night Of The Living Dead was daarvan een meesterlijk voorbeeld, en in de jaren zeventig zagen heel wat horror-nasties het licht(The last House On The Left, I Spit On Your Grave). Niet dat er daarvoor geen maniakaal bloedver-gieten te vinden was in het genre, maar voor de splatterfilms van Herschell Gordon Lewis of Italiaanse equivalenten moesten de liefhebbers op zoek naar gore cinemaatjes buiten het circuit. De premiere van Tobe Hoopers film vond plaats in een respectabele cinema in San Francisco, als double bill met de politiethriller The Taking Of Pelham One Two Three. De shock in het publiek was groot en het regende klachten en rechtszaken. The Texas Chainsaw Massacre werd in een mum van tijd een regelrechte schandaalkaskraker... Door het verhaal te verpakken als een waar verhaal , onderscheidde Hooper zijn film van de rest van de vroegere seventieshorrors die meestal in hun exploitationwortels bleven steken. Ook al was het niet echt een waar verhaal. Leatherface heeft as such nooit echt bestaan : de cineast baseerde zich op seriemoordenaar/kannibaal Ed Gein, die ook als inspiratie diende voor Psycho en later nog voor onder meer The Silence Of The Lambs. Hoopers film werd door velen gezien als een Viëtnam-metafoor en zelfs als een vegetarische parabel (de tieners worden afgeslacht zoals dieren in een slachthuis met mokers en aan vleeshaken gehangen). De film werd lange tijd beschouwd als één van de bloederigste genrefilms ooit : ironisch, gezien het feit dat er bijna geen bloed in de film te zien was. Waarmee Hooper bewees dat het suggerereren van doodsangst even afschuwwekkend kan zijn als het tonen van het uiteindelijke resultaat van de moordpartijen.

En nu is er dus een officiële remake/update. De drie andere Texas Chainsaw-films laten we voor het gemak even buiten beschouwing (omdat die in feite ook niet veel meer zijn dan inspiratieloze lijkenpikkerij). Anno 2003 wordt het verhaal vrij getrouw gevolgd, al zijn er ook heel wat verschillen. Centraal staan twee meisjes en twee jongens die in de hete zomer van 1973 in Texas aanbelanden met hun camper. Ze zijn op weg naar een concert van Lynyrd Skynyrd (in het origineel waren ze op weg naar de begraafplaats van de opa van één van de meisjes). Onderweg pikken ze een liftster op die een onsamenhangend gruwelverhaal vertelt en zichzelf plots een kogel door de kop jaagt (ook een nieuwe verhaalwending). Met het lijk op de achterbank proberen ze in een Texaanse negorij hulp te vinden, maar het enige dat ze vinden zijn geschifte wacko's en psychopatische weirdo's. Blijkt dat die allemaal familie van elkaar zijn (inclusief de geflipte sheriff - niet aanwezig in het origineel) en samenhokken in het Hewitt-huis waar zoon Leatherface (zo genoemd omdat hij zijn mismaakte hoofd verschuilt achter een masker van mensenhuid) de plak en de kettingzaag zwaait… Het eerste uur slaagt debutant Marcus Nispel (althans op het vlak van langspeelfilms) er nog in om de interesse vast te houden. De sfeer is akelig genoeg, en het dilemma waarmee de vier jongeren te kampen hebben (should they stay or should they go) houdt leven in de brouwerij. Maar van zodra het scenario zich enkel nog interesseert voor de slachtpartijen van Leatherface verliest deze overbodige film meteen al zijn spaarzaam opgebouwd krediet. Je kan evengoed naar Friday the 13th Elvendertig of 'Halloween Twaalvenveertig zitten kijken. Boring, been there, seen that. En het feit dat Nispel bij sommige moordpartijen het bloed wel laat stromen, verandert daar niets aan. Integendeel, de gore details zijn te overduidelijk geënt op 'zover kunnen we gaan in een R-rating'. In het origineel (waar ik trouwens ook geen fan van ben, maar die zijn relevante genre-reputatie wel verdient) zat in de climax een scène waarin een oude man in een rolstoel een meisje wou vermoorden door met een hamer op haar hoofd te slaan zodat ze kon doodbloeden terwijl de rest van de maniakken haar vasthouden (slachthuis-analogie dus). Een scène die niet voorkomt in deze film, net omdat de makers er nooit mee door de filmkeuring konden geraken. En dus kiest men maar voor de flauwe tienerhorror-aanpak. De originele film schopte bewust tegen schenen, wars van alle conventies. In deze remake beweert men wild schoppen, maar blijft men hypocriet binnen de lijntjes van het geijkte Hollywoodsysteem. Filmfans die dus enkel maar over deze versie van The Texas Chainsaw Massacre kunnen meebabbelen, zijn er meteen aan voor hun moeite. Later dit jaar volgt nog een remake van George Romero's Dawn Of The Dead uit 1978, zowat de moeder van het sociaal relevante horrorgenre. Afwachten maar of de liefde voor het origineel daar wel overeind is gebleven. Fingers crossed alvast, besluiten we optimistisch.